Oeoeh, Rock Me Baby

Ik had gedroomd dat ik een obsceen groot geldbedrag had gewonnen in de Staatsloterij, iets in de orde van 17 miljoen. Daags daarna zag ik dat er 17 miljoen in de pot zat. Dit kan geen toeval zijn, dacht ik, dus ik kocht 2x 1/5 lot. Met een beetje mazzel (en dat verdiende ik immers!) maakte ik dan 2x kans op 1/5 van 17 miljoen, daar kon ik mee leven. De trekking was gisteravond, las ik, dus om 8 uur keek ik of mijn geld al was uitgekeerd. Helaas, ik moest wachten tot 10 uur.  Maar om 10 uur stond ik op de Kiss & Ride van het station om mijn dochter - een meisje, een vrouw - op te halen en aldus te behoeden voor loerend, sissend, graaiend en moordend mannenvolk. Ik vergat mijn geld. 

Het zat me niet mee deze week. Lastige cliënten, grensoverschrijdend gedrag, geschreeuw, gevloek, gezuig en getreiter (en het hoorbaar plassen aan de andere kant van de telefoonlijn), het was geen feestje. Ik sliep slecht, het stortregende 3x bovenop mijn hoofd, de parkeergarage was vol (meerdere keren), mijn favoriete trainingsbroek scheurde op een cruciale plek, de kat kotste in de keuken (en ik stapte erin) en tot overmaat van ramp hoorde ik net op de radio de eerste zin van een liedje van Doe Maar, ik zapte net te laat weg, en nu moet ik de rest van de dag leven met deze breinteisterende oorwurm. Ik heb een ongelooflijke hekel aan Doe Maar, aan elk nummer van Doe Maar, elke noot, elke stuntelige zin, aan de stem én het uiterlijk van Henny en zelfs van Ernst. Waarom, zult u zeggen, want ja, ik weet zeker dat er een hoop vrouwen van de generatie net onder mij zullen steigeren bij deze tekst, maar daarop moet ik het antwoord schuldig blijven. Het is altijd zo geweest, kan ik hooguit zeggen. Ik neem het ze ook niet kwalijk, de kwijlende, krijsende meisjes van toen, want zij waren met hun 13, 14 jaar nog nauwelijks toerekeningsvatbaar en ik was op mijn 23e immers al getrouwd en weer gescheiden. Daar komt bij dat ik op mijn 13e zelf radeloos verliefd was op David Cassidy, die, zie ik nu in, helemaal niet kon zingen, geen bovenlip had en waardeloze muzak maakte. "I said oeoeh, rock me baby". 

Afijn, na deze overmaat aan kwellingen, plofte ik zojuist dan eindelijk thuis op de bank en dacht ineens aan mijn gekochte loten. Snel logde ik in om mijn prijs te aanschouwen. En ziedaar. Bij het ene lot stond: 1,50 gewonnen! Bij het andere lot: geen prijs. Mijn hoop is nu gevestigd op de Eurojackpot. Honderd miljoen! Morgen is de trekking.