Krabbels: de vaatwasser

Deel 1

Wat is er gebeurd met de ouderwetse man met spierkracht? Nu is sowieso het aantal mannen in mijn omgeving wat dun gezaaid, maar de mannen die ik ken kunnen nog net een bierflesje ontkurken, meer niet. En tja, soms heb je zo'n old school kerel nodig die gewapend met waterpomptang een vaatwasser ontkurkt. Waar zijn ze? Zijn ze weggefeminiseerd? Of hebben ze zich ontmoedigd en bang teruggetrokken in hun mancaves? 

Want wat wil het geval? Ik ging vanmiddag met mijn oudste dochter een vaatwasser ophalen. Het was een kleintje, had de broer gezegd, zo'n eenpersoons dingetje. Dan denk ik aan een tafelmodelletje maar nee, het was een smallere uitvoering van een normale vaatwasser. Net zo hoog maar een stuk dunner, zeg maar. We hadden geen 'hondje' bij ons, dat was al niet handig gezien de 4 trappen die we zojuist hadden beklommen, maar dat was nog niet zo erg, we hebben ergere dingen getild, al zou je kunnen aanvoeren dat de verhuis- en tildagen op mijn 66e best eens voorbij zouden mogen zijn, maar enfin, nood breekt wet. 

Nee, het ding zat nog aangesloten. En wat we ook probeerden, hij wilde niet los, ook niet met hulp van een (zij het verouderde) waterpomptang van de heer des huizes (die al angstig aangaf niet te gaan tillen). Na een dik kwartier wroeten en schelden zijn we weer huiswaarts gekeerd, of liever werkwaarts. Chagrijnig, boos, verongelijkt en nog enkele synoniemen voor hetzelfde gevoel. Op het moment dat ik de straat uit wilde rijden, kwam er net een vrachtwagen van Eijkelenkamp (of hoe heet die VT Wonen sponsor) de straat inrijden, waardoor ik er niet meer uit kon. Ik zag in de gauwigheid nog wel even een paar blinkende, straf getatoeëerde bovenarmen die een hondje uitlaadden. Waar ben jij in mijn leven, riep ik uit. 

Twee dagen later... (deel 2)

Misschien zijn er onder jullie enkelen die benieuwd zijn hoe het nu is afgelopen met die vaatwasser. Nou, dat zit zo. Vandaag om half 2 gingen we voor poging 2, tenslotte lag M's hele keuken overhoop en morgen is de grandprix, dan doe ik niks voor niemand en zo is dat. Een hondje was gauw geregeld, ik stopte een waterpomptang, een hamer, een föhn (don't ask) en een bus WD-40 spray in mijn tas en dochter M bracht 2 paar spierballen mee. Nu moest het goed komen, zeiden we tegen elkaar. Ik arriveerde als eerste in het pand en zette overmoedig mijn waterpomptang op de schroefdop van de slang. Die vervolgens zonder enige weerstand meegaf en losliet. Nog geen 3 minuten later stond M in de gang, met haar spierballen en nog een verdwaald chickie in een buikentruitje. Tis al gepiept, zei ik. De jongens tilden de vaatwasser 4 trappen naar beneden en in mijn achterbak, ik reed 'm naar Schuilenburg, waar een van de jongens al klaarstond en het apparaat samen met M weer naar boven droeg. We dronken koffie. M's buurman sloot 'm aan en dat was dat.

's Avonds belde de voormalige eigenaar van de vaatwasser. De kraan lekte en om te voorkomen dat zijn hele laminaat naar de kloten ging, had hij de hoofdkraan maar dichtgedraaid. Alleen kon hij nu niet poepen. 

En zo is er altijd wel wat.