Krabbels: naar de Zumba

Dit ben ik, met mijn Katrien Duck voeten. Ik sta op het punt om -na een paar dagen ziek zijn- weer naar de Zumba te gaan. Beetje onvast ter been nog, maar ik heb er zin in, want ik weet uit ervaring dat je er altijd beter uitkomt. Het virus eruit zweten, zegt mijn boomerbrein, want zo leerden wij dat vroeger. Of het waar is weet ik niet, maar ik heb ook ooit -in mijn wilde jaren, dus lang gelee- een blaasontsteking eruit geplast door een halve krat bier achterover te slaan, dus het zou zo maar kunnen. Ach, mooie tijden waren dat.

En ik heb het overleefd! Het bier, maar ook de klas. Beetje voorzichtig aan, dat wel, en achterin. Toen mijn dochter en ik met rood en bezweet hoofd langs de balie kwamen, zei de alleraardigste jongen die hier werkt: "ik heb nog geen foto van jullie, voor het systeem". "Moet dat nu?!", riep ik uit. En ja, het moest nu. No time like the present. Nu is mijn dochter van 23 altijd beeldig, ook na een uur zweten, maar ik zie eruit als een ontploft experiment van Dr. Frankenstein. Ik lag dus meteen in een deuk (klik, zei de fotograaf), maar mijn dochter is van deze generatie dus *plop* in de houding, lieve glimlach, hoofd een beetje koket schuin, prachtig. Maar ach, mijn generatie kon daarentegen een blaasontsteking genezen met Heineken. Ook niet niks.