Krabbels: In de sportschool

Ik zat na mijn training een beetje bij te komen in de kleedkamer, je kent het vast, rood hoofd, abnormale hartslag en de twijfel of het dit allemaal waard is, toen er een zware voetstap klonk. Ik keek op. Een lange meid van pak 'm beet eind 20 kwam binnen. Ze had motorlaarzen aan, een leren jack en een helm in haar hand. Toen ze haar jas uittrok kwam er een ruimvallend T-shirt tevoorschijn met een bekende verschijning erop. "Dragon Ball Z", zei ik. "Vegeta, om precies te zijn". Ze keek me eerst even verward aan, mensen praten immers niet meer tegen elkaar in de sportschool. Toen schoot ze in de lach. "Mijn zoon", verklaarde ik mijn kennis van de manga cultuur. "Ja, de dag moet nog komen dat ik in zo'n topje ga trainen", zei ze toen op schampere toon. "Sja", zei ik, "ik vind het ook wat overdone, maar ik ben natuurlijk oud". Ik hield me maar een beetje op de vlakte om niet meteen in een "Karen" rol te schieten. Ze keek me vorsend aan, probeerde in te schatten hoe vreselijk oud ik wel niet was. "Maar toen ik jong was deed ik het ook", zei ik. "Ja, ook toen had je al strakke pakjes", zei ze, waarschijnlijk was ze eruit, ik was oud genoeg om de Jane Fonda's aerobicstapes te hebben meegemaakt. "En ik wist ook dondersgoed waarom ik het deed", voegde ik toe. Ze lachte. "Precies, en dat is nog steeds zo, allemaal aandachttrekkerij. Maar daar kom ik hier niet voor." Ik bespeurde enige bitterheid in haar stem. "Ik ook niet meer ... helaas", antwoordde ik.

Wat het nut is van deze onbeduidende anekdote? Geen enkel. Het leven draait om schoonheid en seks en jeugd en geld en kracht en macht. Maak u geen illusies. En als dat allemaal weg is, dan rest ons alleen nog de lach. Beetje lachen om al dit aardse vertoon en niet te vergeten: om jezelf.