Krabbels: Mikko en andere kunstenaars

Mikko Kuiper is een tekenaar, schilder, kok en dj. Over zijn kookkunsten kan ik niet oordelen en dat van dat dj-en wist ik niet, maar zijn tekeningen en schilderijen vind ik fantastisch. Creatieve mensen hebben vaker meer dan één talent. Mensen zonder speciale vaardigheden vinden dat een beetje gek. Ben je nou schrijver of schilder, wat is het nou?! Zie Da Vinci. Of iets dichterbij: Jan Wolkers.

Of zie mijn broer. Mijn broer is zanger van beroep. Bariton, zeg ik er dan altijd achteraan, zodat je snapt dat hij niet in een bandje zit, al heeft hij dat ook ooit gedaan. Behalve liederen van Schubert zingt hij ook hedendaagser werk, hij speelt gitaar, dirigeert koren en soms orkesten, vertaalt dode dichters en schrijft boeken en blogs. Voor sommige klussen wordt hij betaald, voor andere niet. Misschien dat hij daarom door een vriend ooit de eeuwige beroepsamateur werd genoemd, een opmerking waar ik nog lang over moest nadenken. Sloeg het op het feit dat mijn broer vele vaardigheden heeft maar nergens wereldberoemd mee is geworden? En dat gezegd hebbende, waarom is dat toch altijd de verwachting bij kunstzinnige beroepen, waarom heb je het anders niet gemaakt? Dat verwacht je toch ook niet van een biologieleraar? Dat hij wetenschappelijke artikelen publiceert over het ontstaan van spuugbeestjes omdat hij anders is mislukt? Een vak is een vak. Of was het omdat hij voor maar een paar activiteiten wordt betaald en de rest uit pure liefhebberij (en een creatief moeten) doet?
"Hij wilde ermee zeggen dat ik van al mijn hobbies een soort van beroep had gemaakt", zei mijn broer, "het was aardig bedoeld."
"Als je ergens voor betaald wordt, ben je beroeps", zei ik, want ik hou de dingen graag simpel. Zo ben ik een hulpverlener in een wijkteam. Ik ben ook iemand die graag schrijft, maar ik ben geen schrijver tot ik een gek vind die me ervoor betaalt.

Die Mikko heeft trouwens eenzelfde dwangmatigheid als ik. Hij maakt al anderhalf jaar elke dag een tekening van zijn nu anderhalf jaar oude zoon. Soms is hij het vergeten, dan schrikt hij wakker, knipt het licht aan en denkt: ik moet nog. Ik herken dat, ik deed dat ook tijdens de pandemie, ik moest elke dag iets bloggen, dat was immers de afspraak die ik met mezelf en het universum had gemaakt. Ja, wij kunstenaars hebben het niet makkelijk. Mikko dan, want hij wordt ervoor betaald. "Ik markeer de tijd zodat hij niet simpelweg verstrijkt", zegt hij. En dat is precies wat het is.