Krabbels. Kruimelkinderen.

Het is vaderdag. Ik was het bijna vergeten, tot ik de foto's zag langskomen op social media. Foto's van lieve, gewaardeerde en betrokken vaders. Zoals mijn vader. Die er altijd voor me was. Ook als het mis ging, eigenlijk voorál als het mis ging.

Zo niet de vader van mijn kinderen, mijn ex. Een "pretpapa" noemde een vriendin hem onlangs, toen hij weer eens niet thuis gaf in een noodsituatie. De pret is bovendien voorbehouden aan één kind, de andere twee mogen de overgebleven kruimels oprapen. Ik kan dit met de beste wil van de wereld niet begrijpen. En God ja, ik heb het geprobeerd. Ik heb gezocht in mezelf, in de thuissituatie, in zijn draagkracht en vermogen en misschien wel beperkingen, ik probeer te vergeten, heb zeker vergeven. Maar soms is een sigaar gewoon een sigaar.

Toen de kinderen nog klein waren zaten we op zo'n dag met zijn allen op zijn bed. De kinderen met zelfgemaakte of zelfgekochte cadeaus, trots en vol kinderlijke verwachting. Cadeaus die we jaren later bij de laatste verhuizing onaangeroerd, soms nog onuitgepakt in zijn werkkamer terugvonden. Hij gaf er niet om, wat hij nodig had of graag wilde, kocht hij zelf, soms daags voor zijn verjaardag of kerst. Hij zag de teleurstelling in de ogen van zijn kinderen niet, en nog steeds niet, als hij weer een verjaardag, een diploma, een medische behandeling of iets anders belangrijks van ze vergeet, en daarom hebben de kruimelkinderen het uiteindelijk opgegeven. Het pretkind gelooft er nog in, maar wil er vooral graag in geloven. Ik ben niet langer boos op hem. Pak de pret, vergeet de rest, leer ik mijn kinderen. Dit is wat het is.