A Mob Story

Dochter S heeft een 'All Girls 21 Dinner Party', dresscode: maffia. "Al Capone of Sopranos?", vraag ik, maar dat zegt haar niks, maffia in haar boek staat synoniem aan sexy met een randje ordi. "Donatella Versace?", probeer ik nog, maar ze is al weg, in haar nieuwe strapless avondjurk, op torenhoge pumps, en met een kort Chanel jasje met gouden knopen tegen de kou.

Ik had ooit een dergelijk feestje toen ik nog bij de krant werkte. Het thema was 'Amerika tijdens de drooglegging', Al Capone dus. Maar het was zeer zeker niet all girls en ook niet drooggelegd, want de zaal zat vol met jonge, dronken en hitsige journalisten. Mijn toenmalige echtgenoot droeg een 3-delig kostuum met krijtstreep, op zijn hoofd een grijze Borsalino, in zijn mond een Cubaanse bolknak. Hij was knap, geestig en slim, hij was (bij nader inzien) gewoonweg perfect. Ik had een Charleston jurk gehuurd bij de feestwinkel, met bijbehorende boa en sigarettenpijpje, want roken deden we nog massaal en gewoon binnen. En ja, natuurlijk was ik ook perfect, ik was potdomme 28, ik was op mijn hoogtepunt. Maar Dickens zei het al: 'It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness...' Het waren de meest opwindende, maar ook de meest verwarrende jaren van mijn leven, want oh, niet veel later zou alles door mijn eigen toedoen als een kaartenhuis in elkaar storten. 

De vriendin in kwestie is een kind van deze tijd. Mama in het ene huis, papa in het andere, zijzelf pendelend tussen mama, papa en haar studentenkamer in Utrecht. Op haar 21e liep ze stage in Zuid-Afrika en daarom wordt haar '21 Dinner Party' op haar 22e gevierd. Er wordt flink uitgepakt. Het huis van mama is groot en zo te zien duur. Op snapshots zie ik een lange, chic gedekte eettafel met bloemen, kandelaars en een stuk of 20 couverts. Op elk bord ligt een garnering van bosviooltjes en een naamkaartje. Alleen het bedienend personeel is van mannelijke origine en gaat gekleed in smoking. Het leven op de Berg.

De vrienden van mijn lief in krijtstreep woonden bijna allemaal op de Berg. Deftige, dure huizen, van ouders die psychiaters, advocaten en chirurgen of gewoon directeur van 't een of andere bedrijf waren. Hun kinderen moesten hoe dan ook naar het Van Oldenbarnevelt gymnasium, of ze het in zich hadden of niet, en als het echt niet lukte, dan werden ze naar het Luzac college gestuurd, een privéschool waar ze voor 30.000 gulden per jaar het vwo door de strot geduwd kregen, als ganzen vetgemest voor een gouden toekomst. In de 10 jaar die Krijtstreep en ik samen waren werd ik als vanzelfsprekend in hun kringen opgenomen. Elke zaterdagavond in stamkroeg 't Nonnetje, met naar traditioneel corpsgebruik meters bier en veel gebral ("zag Kèrel, dat wijf heeft me een paar lekkere poten onder de pisbak, vind je niet"), en elke zondag met een kater op het hockeyveld (en cricket met theepauze tijdens de zomerstop). De 'black tie met roulette' feestjes met kerst, de kisten champagne met oud & nieuw, het zeilen in de zomer, en later de verlovingsfeesten en bruiloften in eigen tuin of naburige kastelen: ik was erbij.

Een 'all girls party'. Het is kennelijk een trend van de laatste jaren. Wat is er leuk aan? Je helemaal opdoffen, voor wie? Maar daar hoor ik de nieuwe generatie losgaan: voor jezelf natuurlijk, roepen ze in koor op TikTok en Insta! Wat een bullshit, denk ik als rechtgeaarde zestiger. Is het leukste van jong zijn niet de spanning tussen de verschillende seksen? Het spel van flirten en verleiden dat ons opzweept om de beste versie van onszelf te laten zien? Of was ik gewoon een slet? Vinden échte meisjes dit écht gezellig en was ik gewoon niet écht een meisje? Als ik nu jong zou zijn, zou ik zo'n feestje dan bezoeken? Nu ik erover nadenk, vrouwen van 40+ doen het ook. Meestal als de eerste scheiding een feit is. Dan organiseren ze leesclubjes, schilderworkshops en dinertjes; ‘for women only' staat er dan triomfantelijk op de uitnodiging, alsof ze zojuist eigenhandig het feminisme hebben uitgevonden. Ik kan me nog goed zo'n etentje herinneren. De vriendin in kwestie zat nog in de Gooise huwelijkse villa, al zou dat niet lang meer duren, en ze vond het tijd voor een etentje met vrouwen onder elkaar. Ik had er helemaal geen zin in, maar haar man was er vandoor met de schooljuf van de kinderen, dus het zou wreed zijn als ik weigerde. Die zaterdagavond stond ik met negen andere vrouwen, waarvan ik alleen de gastvrouw kende, een gezonde salade te maken in een zwart marmeren keuken met kookeiland. Een gezonde salade! Met 9 vrouwen! Daarna gingen de Gooische meisjes (gemiddelde leeftijd: 47 jaar) maar liefst 3 uur lang aan tafel zaniken over de diverse exen. Girlpower, riepen ze zelfs, en dan schonken ze er nog maar een in. Schiet me dood, dacht ik, schiet me dood, nu.

S stuurt me een filmpje: 'de wc is groter dan ons huis', appt ze. Ik zie dat zwart marmer weer in is. 'Geniet ervan', app ik terug. Ze laat zich nog verblinden door het grote geld, wat heel normaal is voor een 22-jarige - en eerlijk is eerlijk, ik zou er ook geen nee tegen zeggen, met geld is alles zoveel makkelijker -, maar ik weet inmiddels dat het daar niet om gaat. Toen de krijtstreepknul en ik gingen scheiden, lieten zijn vrienden, die ik inmiddels toch echt tot míjn vrienden rekende, mij en masse vallen. Toch niet een van ons, zie je wel. Leuk om je gekend te hebben, goodbye old chap, cheerio. Dag Maria Brallas.

Over een maand word ik 65. De eerste uitnodigingen voor een 'all girls party' heb ik al binnen. Of ik op zoek ben naar inspiratie, verbinding en diepgang? De Sunshine Sisterhood is het antwoord. Want real queens fix each others crowns, zegt de wervende tekst.

Schiet mij maar lek. Schiet mij maar lek, nu!

* De wijken Berg-zuid en Berg-noord vormen samen het Bergkwartier. In Berg-noord staan de duurste huizen, met een gemiddelde van 9 ton.