Pakketje voor Croatia

Na de boekpresentatie van vrijdag voelde ik me even heel belangrijk. Nu ging ik dat boek schrijven! Of al mijn blogs bundelen en uitgeven, dan maar in eigen beheer. Leuk voor het nageslacht, noemde ik als excuus, maar in feite was het natuurlijk niets anders dan ijdelheid om mijn eigen verhaal in drukletters te willen zien. Maar voor ik aan het werk ging, moest mijn hoofd leeg en dus ook mijn werkkamer.

Op mijn bureau staat een art deco theeservies dat ik ooit op een rommelmarkt in Zuid-Frankrijk kocht. De theepot ontbreekt zodat het slechts stof stond te vergaren op zolder. Bovendien vind ik het eigenlijk niet mooi, de geometrische figuren lijken eerder afkomstig van een barbieservies uit de sixties dan uit de door mij zo bewonderde vroege jaren van de 20e eeuw. Omdat de gemiddelde Marktplaatskoper er geen oog voor had gehad, plaatste ik het op Catawiki. En vergat het vervolgens. Na twee weken kreeg ik ineens bericht dat het was verkocht. Ene Natasja uit Kroatië had het winnende bod geplaatst en ik had een week de tijd om het pakket naar haar te versturen. Nu had ik spijt. Wat een gedoe, een servies versturen naar de onderste regionen van Europa. Een breekbaar servies! Helaas, ik kon niet meer terug.

Ik aan de slag. Ik had nog een meter bubblewrap liggen, een rol Sinterklaaspapier en donkergrijze ducttape, het zou goed komen. Ik wikkelde elk onderdeel apart in het bubbeltjesplastic, stopte het in een plastic gooi- en smijtproof doos, pakte het geheel in feestpapier, plakte het etiket met het adres en de barcode erop en draaide er 6 meter ducttape omheen. Fragile, schreef ik er met grote letters op. Zo. Knappe jongen die dit pakje open kreeg. Tevreden pakte ik de doos op en toen zag ik het. De deksel van de suikerpot. Die lag daar nog, zonder bubbles, zonder doos, bloot en eenzaam op mijn bureau.

NEEE, schreeuwde ik. Nee, nee, nee!! Ik huilde van ellende, ik schreeuwde van ellende, ik stampvoette van ellende. Dit kon niet waar zijn! S kwam op het lawaai af, hoorde mijn wanhoop aan, zag mijn rode en bezwete hoofd, en klapte dubbel van het lachen. Ik kon niet anders dan meeklappen. Sukkel is my middlename, riep ik. En begon opnieuw. 

Snap je nu waarom ik nooit de eeuwige roem zal bereiken? Ik heb het te druk.