Modic Changes

Vandaag moest ik terug naar de neuroloog. U weet wel, van die nek en die MRI. Ik was 5 minuten te vroeg, maar de wachtkamer zat stampvol, dus ik vermoedde dat het een latertje zou worden. Van de 15 mensen zaten er 2 niet op hun telefoon. Die hadden Parkinson. Ik besloot moedig te zijn en pakte een Margriet. Het ging over goede voornemens, diëten en sportscholen. De Margriet trek ik nog wel, het is de Libelle waar ik altijd een beetje misselijk van word. Zelfde leeftijdscategorie, maar ze doen graag alsof wij senioren het liefst alleen maar potpourri verzamelen en beertjes haken. En dat is niet zo, ik heb daar de gave en het geduld niet voor. Daar komt bij dat de toon sentimenteel is en kleinburgerlijk. Toch had ik ook de Margriet gauw uit, ik sloeg de brief van de week over, de recepten en de mode, en dat schiet lekker op. 'Mevrouw Van Jan', klonk het.

'Sorry, dat u zo lang moest wachten', zei ze, toen ik in de stoel was neergezegen. Ik mompelde iets van geeft niet en fijn tijdschrift, maar ze toverde al direct een scherm tevoorschijn met een doorsnede van mijn hoofd. 'U heeft een nekhernia', zei ze, en ging me omslachtig uitleggen wat er allemaal te zien was en wat er niet klopte. Ja ja, zo zo, knikte ik beleefd. 'Hoe kom ik eraan", vroeg ik. 'Komt het door een slechte zithouding misschien? Of door allerlei oprukkend visceraal vet misschien? Komt het door een lui en nutteloos leven van weinig wandelen en nooit fietsen?' Maar nee, het was pech, zei ze. Domme pech. Houding had er niets mee te maken. 'Hoe kom ik er vanaf', vroeg ik weer. 'Ah', zei ze. Er waren 3 vervolgopties. 1. Ik kon wachten, soms droogde het in en dan drukte het uitstulpende weefsel niet langer op de zenuw. 2. Ze kon me verwijzen naar de pijnpoli, maar dat had alleen zin als overbrugging naar punt 3: een operatie. 'Is dat niet heel risicovol', vroeg ik. 'Elke operatie brengt risico's met zich mee', zei ze, en ik vroeg me af in welk jaar geneeskundestudenten het boek met dooddoeners als verplichte kost krijgen voorgeschreven. 'Ik word toch liever aan mijn pink geopereerd dan aan mijn nekwervels', zei ik. En daar was ze het mee eens.

In het briefje van de radioloog had gestaan dat mijn TH5 en TH6 wervels Modic type 2 lieten zien en daar wilde ik het fijne van weten, dus ik had het gegoogeld. Het was een classificatie van degeneratieve verschijnselen, wat anders, en type 2 betekende dat er vetinfiltraties in de wervels te zien waren. 'Ik heb nog één vraag', zei ik daarom, irritante smartass die ik ben. 'Hoe is t in godsnaam mogelijk dat er zelfs vet in mijn wervels dringt?' Bleef niets mij dan bespaard, dacht ik erachteraan. Ze keek me wazig aan. 'Ja, in mijn thoraxwervels nummer 5 en 6', zei ik. Ze tuurde op het scherm. 'Ik zie daar niets over', zei ze. 'Modic type 2', zei ik. 'Oh dat. Nee, dat is iets anders, dat zijn pathologische signalen blabla vanuit de vertebrae, eigenlijk een soort verouderingsparadigma, en nog veel meer  bladiebla geneeskundigepraat bladiebla.... nu keek ik wazig. Type 2 is een vetinfiltratie, ik heb het zelf gelezen, dacht ik, ga heen met je paradigma. 

'Ik kies voor wachten', zei ik, en dat vond ze prima. Ik kon haar altijd bellen, mits het binnen een tijdsbestek van een jaar was, anders moest ik weer een nieuwe verwijzing halen.

Op de wc lag een telefoon. Ik keek om me heen, er was niemand. Er zat een oergezellig hoesje omheen, met foto's van kleinkinderen en allerhande winkelpasjes. Ik gaf 'm aan de receptioniste. 'Daar komt vast iemand voor', zei ik. Met kaarsrechte rug - dat zal ze leren, dacht ik - liep ik door de hal naar de parkeergarage, ik nam zelfs de trap. Modic 2, dacht ik, is een vetinfiltratie in het merg van je wervel en ik heb dat.

Thuis kreeg ik op mijn falie van mijn universitair geschoolde dochter. 

'Denk je nou echt dat jij het beter weet dan een neuroloog?!', foeterde ze. 

'Nee, nee', stotterde ik, 'maar ik denk dat ze het was vergeten en dat ze niet wou toegeven dat ...' 

'Oh, kom op mam, is ze 15 ofzo? Ben jij 15 ofzo?! Wat denk je zelf?!'

Hoe ging het, appte mijn broer. Ik heb een nekhernia, zei ik. Dat hadden 2 collega's van hem ook, zei hij weer, en nu was het over.

Ik zei maar niets over de Modic.