Een raar gesprek

Medische verhalen, ik heb er zat. Niet alleen vanwege mijn eigen krakkemikkige staat van dienst, maar ook door mijn dochters aangeboren en zeldzame gen-defect dat ons al flink wat diabetesartsen heeft doen zien. De jeugdarts van de kinderpoli was leuk en alert, want zij ontdekte op tijd dat het bij S niet ging om Diabetes type 1, maar om Mody-1. De hierin gespecialiseerde arts in het LUMC was nog leuker, met haar kon je ook gezellig mailen. Toen S terugkeerde in de volwassenpoli van het MMC wist de arts in opleiding al meer van Mody dan menig oudgediende, maar haar vaste endocrinoloog zou dokter D worden. Na wat tussenliggende afspraken met de diabetesverpleegkundige,  stond er vandaag eindelijk een afspraak met een diabetesarts in de agenda, de heer dokter H.

Hij kwam ons halen. 

Wij namen plaats. 

Hij keek ons aan. 

Althans, zijn linkeroog keek ons aan, het andere vond de rechterhoek van de kamer een stuk interessanter. 'Ik ben de vervangend arts van dokter D', sprak het oog. 'Zij is op wereldreis.' Na deze mededeling keek hij langdurig op zijn scherm. 'Een keurig hba1c', zei hij. 'Sinds augustus niet meer laten prikken?', vroeg hij. 'Jawel, maandag nog', zei S. 'Oh, ah, juist.' Hij keek weer naar zijn computer. 'En dan nu je hba1c van maandag. Ook keurig.' Hij sprak zacht. En traag. In een automatisme greep ik naar mijn hoortoestel en duwde het plugje dieper in mijn oren. S keek me van opzij aan en knikte zo onopvallend mogelijk van nee. Nee, het lag daar niet aan, zij verstond er ook niks van. 'Heel keurig', sprak hij op een toon alsof hiermee het gesprek beëindigd was. Er volgde een lange stilte. Hij stond niet op, maar staarde naar zijn scherm. Ik vermeed S aan te kijken en zag dat zij dit ook niet wilde. Het lachen stond ons inmiddels nader dan het huilen. Het kantoortje lag op de 4e verdieping en keek uit over Amersfoort. Ik staarde naar de Onze Lieve Vrouwe toren, die in de verte fier het oranje licht van de zon weerkaatste. Zwaluwen doorkliefden de winterlucht en vlogen in een sierlijke boog naar huis. De tijd tikte de seconden weg. Tik. Tik. Tik.

'Ik ben nog wel even benieuwd naar de cholesterolwaardes', zei ik. Hij negeerde me en ging verder met het rijtje van waardes dat hij voor zich had. 'Nieren, goed. Eiwit, goed. Cholesterol', hij keek even op, 'aan de hoge kant.' Hierna volgde het allervreemdste gesprek dat we ooit met een arts hadden gehad. Met één vinger tegelijk tikte hij de familieanamnese aangaande infarcten en ander ongemak in haar dossier. 'Recept?', vroeg hij toen. 'Dat gaat automatisch', zei ik, maar S dacht dat hij haar aan de statines wilde hebben en keek hem verward aan. 

'Oké', zei hij.

Na nog 5 slopende minuten stonden we weer op de gang. Toen we buiten gehoorsafstand waren zei S: 'die had zeker 6 soorten Down'.