Dr. Now

Vandaag was mijn belafspraak met de cardioloog die mijn ablatie gaat uitvoeren. Maar hij belde gisteren al, onverwachts. Het overviel me compleet dus ik reageerde jolig en ongeremd, misschien was dat zijn tactiek, je weet het niet. Prompt vergat ik wat ik allemaal wilde vragen en ook om me stevig en ferm op te stellen omdat ik beslist niet met de kerstdagen het ziekenhuis in wilde, maar dat was helemaal niet nodig want nee, de afgelopen 4 maanden waren wachttijd geweest voor de intake en niet voor de ingreep zelf. We bespraken de contra's en ik kwam er zelf mee: hoe zat dat eigenlijk met overgewicht, ging ik de operatie wel overleven? Ik verwachtte een vrolijke reactie, een gulle lach en geruststellende woorden, zo dik was ik tenslotte toch niet?! Dik, dat waren de meiden van My 600-lb life, dik dat waren zo'n beetje alle vrouwen in de huidige inclusieve reclames, dik dat was de Belgische minister van Volksgezondheid, dik was Mozes, de kat van mijn dochter, niet ik. Ik behoorde zeker tot de risicogroep, zei hij. Als er complicaties zouden optreden, dan waren die moeilijker te behandelen, zei hij. Au.

Artsen zijn tegenwoordig zo verrekte eerlijk. Het moet. Beleid schrijft het voor. En het is goed. Goed om te weten of je straks nog leeft of niet. Maar ik schrok en stamelde iets van 'lukt niet' en 'alles geprobeerd' en zelfs keiharde smoezen als 'tegenslag, blessures en goeie films op Netflix'. En op mijn netvlies verscheen het beeld van een berg vet op de operatietafel en mijn eigen dokter H had ineens de norse trekken van dokter Now. 'I'm a picky eater', zegt de berg tegen een bord broccoli. 'You weigh 600 pounds, you're not a picky eater', zegt de Amerikaanse wonderdokter. Straks zou ik ook de wereld rondgaan als TikTok meme, help! 'Zal ik je op de wachtlijst zetten', vroeg dr. H met zijn normale stem. 'Is goed', sprak ik bedeesd. 'Dan heb je nog 4 à 5 maanden om er iets aan te doen', zei hij. 'Is goed', piepte ik.

'Er wordt niet meer gegeten', sprak ik luid nadat ik de verbinding had verbroken. De kat keek me aan. Alweer niet, zag je hem denken. Ik liep de kamer van mijn student binnen. 'Er wordt niet meer gegeten', riep ik.
'Je kan het', zei ze.