In de parkeergarage

In de parkeergarage wil zij net achteruit inparkeren en ik mijn portier openen om in te stappen. Ik twijfel even of daar nog tijd voor is, ik word liever niet geplet tussen haar Clio en mijn Kia. Dan stapt ze uit. "Wil je eerst instappen, dan wacht ik even met indraaien", roept ze. Maar ik gebaar dat ik mijn tassen nog in de achterbak wil zetten. Als ze haar auto heeft neergezet, stapt ze op me af, haar gezicht uitnodigend vrolijk. "Zo had ik toch wat meer ruimte, ik rij je liever niet aan", zegt ze. "Ik vind het sowieso al knap dat achteruit inparkeren", zeg ik. "Het is mij nooit gelukt". Ze doet een stap in mijn richting. "Dan zal ik je eens wat vertellen", zegt ze. Ze heeft halflang donker haar, een wat mollig figuur in een kleurrijke blouse en een slecht gebit. Ze is niet moeder's mooiste, maar er hangt zo'n aura van ongedwongen energie om haar heen dat je onmiddellijk bereid bent om naar haar te luisteren. Ze pakt haar telefoon en begint door haar foto's te scrollen. "Een jaar of 7 terug was ik 30 kilo slanker, dus je zou het nu niet zeggen, maar ... waar is die foto ... oh wacht... ja, hier." Ze laat me een foto zien van een in leer verpakte vrouw, onherkenbaar met haar helm, in een formule 1 achtige setting. "Ik was kampioen karten", zegt ze en ze kijkt me even schuins aan om te kijken welk effect haar woorden hebben. Ik reageer als verwacht, maar net een tikje enthousiaster omdat zij niet heeft kunnen bevroeden dat deze oudere dame in haar half doorschijnende Ferrari-rode blouse met gouden knopen een groot F1 fan is. "Nee!", zeg ik. Dit is voor haar het sein om los te barsten in een niet te stuiten woordenstroom. Over die ene beslissende wedstrijd in Den Haag, over haar ex, haar 3 HBO diploma's, maar al gauw over haar fantastische zoon, hij heeft autisme, en dat ziet ze niet als een beperking maar als  mogelijkheden. Een heerlijk joch, 13 is hij, zo creatief, zo geestig. En weer volgen er foto's: met cijferlijsten van school, de padvinderij, een zeilboot. Samen staan we over haar smartphone gebogen alsof we al jaren dikke vrienden zijn. Af en toe vraag ik iets, maar ook zonder mijn nieuwsgierigheid vertelt ze me over haar leven, haar kind. Het gesprek krijgt een intieme wending, ze stelt zich voor, een hand, een knik. "Nu moet ik rennen naar de Hema",  zegt ze, maar na 5 minuten staat ze er nog. Ik doe mijn portier open, ze praat nog even door. Dan stap ik in. We zwaaien. Was dat nou ADHD of gewoon heel kleurrijk en energiek, denk ik als ik de motor start, maar dan haal ik mijn schouders op en rij op de klanken van Flowers naar huis.

"Ik had toch zo'n bijzonder gesprek", zeg ik tegen mijn dochter, die met een bedrukt gezicht achter haar bureau zit, de laptop op schoot, overal boeken. Ze kijkt narrig op. "Die Annegien is zó dom, ik word er helemaal gestoord van. Ze wil dat ik alles voorkauw, maar dat kost me zoveel tijd. Waar staat dat dan, vraagt ze steeds, maar ze zit niet meer op 't HBO, ze moet t gewoon zelf uitzoeken!" Ze zucht. Ik ga halfslachtig op haar minibankje liggen en wacht mijn beurt af. "Ik dacht dat de focus op de universiteit minder op teamwork lag, eigenlijk", mompel ik en blader wat in een van haar boeken. Ik kom bekende termen tegen over WMO en beleidsvormen en andere saaie dingen. "Dit heb ik ook gehad", wijs ik, "maar dan natuurlijk in het Nederlands en op HBO niveau". "Maak er maar een grapje van", zegt S. 

Enkele uren later hang ik op de bank, ik zap tussen Young Sheldon en Friends. Dit was een leuke dag, denk ik, en probeer te ontrafelen waarom precies. Iets met mensen, gesprekken, collega's, veel lachen, maar ook andere werelden en positiviteit, veel positiviteit. "Dat doe je goed", had ik tegen de onbekende vrouw in de garage gezegd over de manier waarop ze haar zoon grootbracht. "Echt goed."
Dan staat S voor mijn neus, in sportkleding. "Ik haat risotto zo erg. Ik ben hartstikke misselijk", zegt ze, en weg is ze. "Dag schoonheid", roep ik haar na. En dan tegen de kat: "Kom Mowks, we gaan naar boven, lekker boekje lezen."