Arme benen

"Dit wordt niks, zo in mijn uppie", zei ik zondag tegen mezelf, terwijl ik een moedige maar eenzame sprint trok op de sportschoolfiets,  temidden van al die sporters die ik allemaal van gezicht kende, maar nog nooit gesproken had. Krachttraining is een individuele sport, maar zonder M naast me ging ik steeds vaker niet.

De volgende dag zegde ik het abonnement van mijn sportschool op en wandelde die van dochter S binnen. "Maak me lid", zei ik tegen de frisse blonde man achter de balie en aldus geschiedde. Nou weet ik best het een en ander van krachttraining af, want van mijn 24e tot mijn 30e wóónde ik zo ongeveer in de sportschool, maar S heeft mijn karakter en wist het beter. "Ik doe geen knieën", mompelde ik nog zwakjes, maar dat was onzin, zei ze, squatten was de beste oefening en zonder deadlift geen booty. Mijn dochter is 22, ik ben 64, maar dat vergat ik zodra het ijzer in mijn nek lag, je bent zo sterk als je zwaarste gewicht. En dan, ik liet me toch zeker niet door mijn kind aftroeven?! Moi, ijzervreter van t eerste uur?! 

"Lift till death do us part", zei ik dus, en hop, daar ging ik door de knietjes. We deden de barbell squat, romanian deadlifts, leg extensions en nog veel meer vreselijks en achteraf, leunend in hippe loungekussens met een enorme proteïneshake voor ons, ja, pas toen deed ik mijn mond open. "Geen lunges", zei ik. "Geen hip thrust, geen push-ups, geen plank. Mijn rechterschouder heeft een scheur en mijn pols moet ik nog ontzien", zei ik. Nergens noemde ik het simpele feit dat ik verdomme al 64 ben, want zodra je dat uitspreekt, wordt het de waarheid. Dus ben ik 34, soms nog jonger; het leven is oneindig en ik lach de dood uit in zijn lelijke smoel.

Maar vandaag kon ik de trap niet op. En erger, gaan zitten op de wc lukte ook niet, halverwege de daling moest ik mijn onderlijf overgeven aan de goden der zwaartekracht omdat de controle over mijn spieren volledig ontbrak. "Oh, oh", hoorde je als ik met een plof op het witte plastic was aangeland. "Je waggelt als een oud mens", zei de dochter. "Maar je bent natuurlijk ook gewoon 64, hè, dat vergeet ik vaak", zei ze. Niet, niet, riep een stemmetje in mijn hoofd, ik ben 34. Maar 's middags ging ik toch maar even liggen op de bank, zogenaamd om een aflevering van Game of Thrones te kijken, want het was tenslotte vakantie, maar in feite ging het gewoon niet meer: ik was gebroken, gescheurd, uitgerekt en gevierendeeld. "Pijn is goed", rochelde ik. "No pain, no gain".

Vrolijke voeten denderden de trap af. "Morgen trainen we schouders en armen en ik heb ons opgegeven voor Zumba vrijdag", riep de onterfde dochter. "Negen uur 's ochtends, ben je meteen je bed uit!" En daar ging ze, naar buiten, nog net niet in huppelpas.