Golf

Ik was vrijdag maar weer eens jarig en had een leeftijd bereikt die met geen mogelijkheid meer kan worden beschouwd als oudere jongere, hooguit een vitale senior en laat dat vitale dan maar weg. Toen mijn oudste broer 64 werd dacht ik opgelucht dat ik zó oud in ieder geval nog niet was, maar zie, je knippert even met je ogen en je bent het zelf. Jarig zijn is niet meer fun en games zoals vroeger. Je krijgt opmerkingen over hoe lang je nog moet voor je pensioen, kaarten met 'still hot' van je kinderen, en je broers, zelf ook door het voortrazen der tijd gegrepen, bellen niet langer, maar sturen je een filmpje waarop ze het glas heffen op je verjaardag. Eigenlijk wil je het niet vieren, maar als niemand er aan denkt, voel je je droevig en vergeten.

Zelfs mijn 2e ex (ik heb er 3) stuurde mij in zijn jaarlijkse mailtje niet langer een korte samenvatting van hoe het met hem ging en in welk ver en godvergeten oord hij nu weer zat, maar slechts een foto van een golfbaan. Ik dacht meteen aan die bumpersticker "Golf jij al of heb je nog seks", maar golfen deed hij al toen wij nog samen waren, dus dan snap je meteen waarom onze relatie het niet heeft overleefd.

Ex nummer 1 schreef me dat hij minder ging werken. Hij is net zo oud als ik, maar mager en pezig door een leven van volleybal en fietsen. We moeten deze zomer maar weer een biertje drinken samen, schreef hij, want dat doen we elk jaar, met steevast de belofte vaker af te spreken, tot er ineens weer een jaar voorbij is.

En dan the one and only ex nummer 3. Vlak voor middernacht, toen mijn verjaardag bijna voorbij was, stuurde hij me een appje met een afstandelijke felicitatie, geïllustreerd met enkele stoere emojies. Ik weet precies waarom hij dit zo doet, alsof hij het bijna vergat, maar ik ben al blij dat we tegenwoordig op zo'n goede voet met elkaar staan dat er überhaupt sprake is van communicatie, zij het dan minimaal.

Kijk niet naar het verleden, zegt Pinterest. Leef in het heden, zegt Instagram. Maar je kijk op de toekomst wordt bepaald door de gebeurtenissen in je verleden en daarom kun je die twee niet loskoppelen van elkaar. Het wordt pas lastig als je het verleden niet kunt accepteren en daar wijd ik vele nachtelijke, wakkere uren aan. Moet je niet eens met iemand praten, zeggen vrienden dan, maar dat heb ik al gedaan en het heeft niets geholpen. Het klinkt misschien raar uit de mond van iemand die in de GGZ werkt, maar het effect van therapie wordt schromelijk overschat.

Dus, wat doe ik met de toekomst die me nog rest? Als ik op de huidige voet doorga, krijg ik over 5 jaar misschien spijt. Had ik maar, zal ik dan verzuchten. Maar had ik maar wat? Ik ben eigenlijk best tevreden met mijn huidige leven, het is vooral de angst voor de toekomst die me parten speelt. Wat als ik eenzaam word, of ziek en er is niemand die voor me zorgt, wat als ik alleen zal sterven? 

's Avonds belt mijn stiefmoeder. Heb je al een vriendje, vraagt ze monter. Nee hoor, roep ik vrolijk terug. Dat begrijpt ze niet. Ze is een vrouw van de praktijk en ziet kansen in elke nieuwe dag. Ze trouwde met mijn vader op haar 64e, de leeftijd die ik nu heb, en na zijn dood 7 jaar geleden zocht ze, inmiddels in de 80,  doelbewust een nieuwe man. Het leven is kort en 'the only way is up', zei mijn laatste date nog. Ik heb het heus geprobeerd. En ik heb aardige, leuke, geschikte mannen ontmoet. Maar het hart luistert naar niets en niemand, behalve naar zichzelf, en daarom zijn oude liefdes vaak even onmogelijk als hardnekkig. Misschien moest ik maar eens gaan golfen.