Te licht bevonden. Tinderavonturen, deel 11.

"Ik mis je leuke verhalen", zei een collega. "Ik ben van facebook af", zei ik, "en ik date niet meer". Ik gaf haar de naam van mijn website en beloofde haar weer snel te gaan daten en daarvan verslag te doen. Vrijdag was het zover. Het was een lunchdate. Iets wat ik nog niet eerder had gedaan maar ik was ook nooit eerder met zo'n oude man op stap gegaan, 67 jaar was hij maar liefst. Niet te geloven dat ik nu ineens in die levensfase zit, dacht ik, genoeg voeding voor een latent vadercomplex.

Maar op zijn huid na toonde hij jeugdig: gebleekte spijkerbroek, t-shirt, nonchalant jasje, zijn polsen vol armbandjes die schreeuwden: I've been places. Het paste bij hem. Hij had een goeie kop, doorkliefd met rimpels en met de verweerde, zongebruinde huid van iemand die veel reist, op de motor en op de fiets: Vietnam, Schotland, de Noordkaap. Zijn blauwe ogen keken me aandachtig en geamuseerd aan. "Goeie neus", complimenteerde ik hem. Niet meteen, pas na één wijntje, maar wie mij langer kent weet dat ik ongeremd alles eruit gooi, van grove grappen tot intieme ontboezemingen. Dit werkt niet altijd even goed, heb ik gemerkt. Want al zeggen mannen humor te willen (duimpje omhoog), eigenlijk hopen ze op een mysterieuze, sexy vrouw, denk Monica Belucci in Malèna, eentje met wie ze hun ex de ogen kunnen uitsteken. Helaas zijn elegante, geraffineerde vrouwen in Nederland net zo dun gezaaid als charmante mannen die je verleiden met woorden, want ook dit keer kreeg ik er geen enkele hoogte van of hij me nu wel of niet leuk vond. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er ook niet zo heel veel werk van had gemaakt. Misschien om het low key te houden: koester geen verwachtingen, dan wordt u ook niet teleurgesteld, zoiets. Liever had ik een grand entrance gemaakt, maar ik liet alle accessoires waar ik doorgaans blij van word thuis: geen zwarte stiletto's dit keer, geen felrode lippenstift. Ik had het neutraal gehouden, ik had dit keer zelfs gekozen voor een 'er gebeurt toch niks meer op deze leeftijd' bh die beter kleurde onder mijn lichte blouse. Doorgaans pleit ik ervoor om te allen tijde jezelf te blijven - qua stijl dan, want ik verfoei de huidige trent om 'come as you are' naar begrafenissen en de opera te gaan -, maar ik zat al een tijdje niet zo heel goed in mijn vel en wist ook niet wat te verwachten bij deze man. Was hij een stoere no nonsense man in een casual kaki overhemd (Harrison Ford) of was hij een laatste kans gitarist met een hoedje en countryboots (Waylon). Het kon alle kanten op.

"Kap 't nou niet meteen af, alleen omdat hij George Michael niet goed vindt of 'groter als hun' zegt", had mijn zoon eerder die dag gezegd. "Joh, heus, dat doe ik heus niet", had ik gezegd.  En zie daar, een leuke man. Hij zag er goed uit voor 67, zelfs de tattoos op zijn linkerarm vond ik stiekem best sexy, terwijl ik dat normaal gesproken heel lelijk vind op oud vel. Wat kunst en cultuur betreft lagen onze interesses mijlenver uit elkaar, maar wat kon mij dat eigenlijk schelen. Is het feitelijk niet veel beter om een vriendje te hebben dat de ballen verstand heeft van de dingen waar jij van houdt? Dat scheelt een hoop ergernissen, niets zo vervelend als een betweter die meent alles beter te weten en kunnen dan jij. Deze man had verhalen, vroeg naar de mijne, en deed niet moeilijk over de rekening. Sterker nog, ik kon me seks met hem eigenlijk best voorstellen, als hij daar nog aan deed tenminste. En daarom was ik best teleurgesteld dat hij erna niets meer van zich liet horen.

In de nachtelijke uren in mijn eenzame, donkere kamertje werd het beeld van mijzelf steeds verder uitvergroot, tot er een enorme karikatuur op mijn netvlies stond gebrand. Ik had zitten ratelen als een blij ei, en had ik hem nou echt moeten vertellen over mijn talloze huwelijken en mijn angst voor de weefstrook op de A12? Was het absoluut nodig geweest om grappen te maken tegen ál het bedienend personeel, had ik hem nu echt een mietje genoemd omdat hij een colaatje nam? En die lange nagels, ik zag hem kijken, die waren veel te Dubai geweest. 
"Misschien speelt hij een spelletje", zei mijn zoon gisteren. "Jongen, daar zijn we toch veel te oud voor?", antwoordde ik. 

Vanmiddag appte hij dan eindelijk. Met een afwijzing. Een aardige afwijzing, maar een afwijzing. "Mam, kom op, hij had een hoedje, dat vind je toch altijd zo aanstellerig?", sprak de zoon lief troostend. "Ga nou geen roombotercake eten, doe niet als ik", zei een vriendin. "Tijd voor weer een dodelijke blog", stelde een andere vriendin. Maar heel veel zin had ik daar niet in.