Gemaal

Ik stap tegenwoordig enigszins gespannen in bed. Val ik in slaap of gaat de buurvrouw weer los met was- en droogmachine? Vorige week speelde ik open kaart met haar. "Ik kan er niet van slapen", zei ik. "Dat drillen tegen mijn muur en die intervallen van wel en niet." "Waarom zei je dat niet eerder", riep ze uit. "Ik wil geen zeikerd zijn", antwoordde ik. Ze zou nooit meer na 10 uur wassen of drogen, beloofde ze, geen probleem. Maar gisteravond was het weer zo ver. Om kwart voor 1 lag ik te staren naar het plafond en begroette elke interval met de hoop dat het de laatste was. Daarna sliep ik niet omdat ik geërgerd was. Omdat mensen zo gemakkelijk iets beloven. En zich er vervolgens niet aan houden (ik zal nooit meer zo laat wassen, ik betaal je morgen terug, ik bel je gauw, ik blijf altijd bij je). Ik stond brak op, constateerde rugpijn en dacht aan mijn vader die dan minzaam lachend placht te zeggen: als je na je 50e wakker wordt en je hebt geen pijn, dan ben je dood. Ik leefde in ieder geval nog.

In bed scrol ik op TikTok langs een 89-jarige vrouw. Ze heeft roze geverfd haar, als een tegendraadse puber uit een provinciestadje, en een kolderieke bril op haar neus, haar lippen zijn paars. "Wat is uw advies", wil de straatinterviewer weten. Ik hoor de eeuwige clichés voorbijkomen (doe wat je wil, leef bij de dag, tel je zegeningen, hou van jezelf, leeftijd is maar een getal, wees dankbaar) en als het je lukt om die daadwerkelijk toe te passen in je leven, more power to you: pluk de dag, verf je haar roze, doe leuk en lekker gek, het is je goed recht, net als het 't mijne is om dat niet te doen en de platgebaande paden van parels en boblijn te volgen. De enige uitspraak over oud worden die mij ooit is bijgebleven en die niet van een Scheurkalender kwam is: "Ik heb altijd gedacht dat ik meer tijd had", maar dat was dan ook geen blije boodschap geweest, het was een waarschuwing, omdat het leven zomaar, van de een op de andere dag voorbij is. Niet als je een hartstilstand krijgt, ook dan natuurlijk, nee, als je wakker wordt en je je ineens realiseert: het is voorbij, mijn tijd is geweest. Dat is meestal ook het moment dat mensen in paniek raken en hun haar roze gaan verven.

Mijn moment kwam toen ik naar de droger van mijn buurvrouw lag te luisteren. Al die jaren na mijn scheiding had ik gedacht dat ik nog meer dan genoeg tijd had om nieuw liefdesgeluk te vinden (volgend jaar, over 10 kilo, als ik minder druk ben, als mijn kind uit huis is). Tot ik daar in de ochtendschemer ineens bedacht dat mijn grootste liefde ook mijn laatste zou zijn. Het was te laat, that ship had sailed. Ik zou nooit meer zo verliefd worden en mijn verleden kleefde aan me als nat mos aan een scheepskade. Ik kon er maar beter in berusten, dat zou rust geven, ik wist het zeker. De droger stopte, er kwam een einde aan mijn gemaal en ik viel eindelijk in slaap.