Geen Kerstmis

Onderzoek heeft uitgewezen dat Jezus niet is geboren op 25 december. Dat is wel een van de minst prangende vragen die opkomen bij de figuur Jezus, hoor ik u denken, maar nu, in 2021, is het voor ons gezin van essentieel belang.

Want wat wil het geval? De afdeling van mijn dochter lag plat. Drie van haar cliënten werden ziek en dat was vlak nadat ze door haar waren gewassen en in bed gestopt. Toen de uitslag van de covidtest positief bleek werd ze naar huis gestuurd. Waarom nu wel en vorig jaar niet moet iemand me nog maar eens uitleggen, misschien was de beschermende kleding in de was. Ze deed meerdere zelftests, geheel volgens company policy op achtereenvolgende dagen, leek de dans te ontspringen, en na de voorgeschreven periode van zelfisolatie mocht ze weer naar buiten.

Precies op haar zusje's verjaardag. Dus wat deden we, we gingen met het hele stel lunchen in een hippe, overvolle en slecht geventileerde tent op de zolderverdieping van wat ooit een speelgoedwinkel was, met een ober die mijn QR code helemaal niet interessant vond. Anderhalf uur lang zaten we daar op elkaar gepropt, ik met mijn dikke reet tussen het tafeltje en een soort semi-industriële wambuis ingeklemd, en mijn dochter zo dicht tegen me aan dat ik haar deo rook en mijn arm in gevecht raakte met de hare, omdat ik rechtshandig ben en zij alles met links doet. Mijn peperdure Tuna Melt sandwich bleek een zwaar overprijsde tosti, waarin de kaas overheerste en de tonijn ver te zoeken was. Mijn dochter had een steaktosti, denk hierbij aan een lapje vleesbeleg en wat groen op 2 sneden boerenmeerzadenvolkorensesambruin en dan heb je een indruk van het tempo waarmee dit restaurant rijk wordt. En ik betaalde. Ik deed mijn best om het gezellig te vinden, want dat vindt mijn jongste belangrijk, nam nog een stevig glas cola en een mini olijfje uit het zuur, maar kon toch niet voorkomen dat ik de covid-aërosolen, ja die van Maurice, van tafel naar tafel zag dansen, dwars over de hoofden van middelbare hipsters, opgespoten Dubai wijven en de mooie en jeugdige bediening heen. Even later, een snipje armer, reden we - alweer opeengepakt, de jongen met zijn benen in zijn nek -, in mijn krappe autootje terug naar onze habitat, het heerlijk rustige dorpje ..., nee, ik heb het nu te vaak gezegd.

Zondag belde ze. 'Ik heb corona', zei ze. Ik reageerde stom. Zo ongeveer als een playboy die hoort dat hij vader wordt: weet je zeker dat het van mij is, zou hij zeggen, en mijn eerste reactie was: 'Oh en ik heb naast je gezeten!' Nog geen minuut later ging mijn fantasie al met mijn angsten op de loop. Mijn dochter. Mijn kwetsbare dochter. Haar astma. Mijn jongste dochter. Mijn kwetsbare jongste dochter. Haar diabetes. En ik, mijn hart (hier greep ik theatraal naar de borststreek, als Sandfort & Son, voor de zeer ouden onder ons), mijn hart! Alleen de jongen, die was gezond en bovendien veel te lang om iets van de virusstroom op te kunnen vangen. 

De GGD bevestigde haar thuistest en belde haar met instructies, wat mocht wel, wat niet, en wanneer. Geen Kerst, dat werd al snel duidelijk, maar op dat moment was dat de minste van mijn zorgen. Ik kocht broodjes, oude kaas, paracetamol en vitamines en zette de tas voor haar deur. De kat deed open. 'Voor 't vrouwtje', zei ik. De volgende dag bracht ik worst, boter en neusspray. 'De echte, mam', had ze gezegd, 'niet die homeopathische troep', alsof ik in die onzin geloof. Na een paar dagen knapte ze wat op en begon de verveling. 'Ik heb de ramen gezeemd, mam, dat geloof je toch niet? En voor het eerst zonder strepen, met zo'n micro dinges doekje.' Tijdens het facetimen zat ze moedig te puzzelen, 1000 stukjes. 'Ik voel me schuldig', zei ze keer op keer. 'Geen Kerstmis door mij.'

Toen ik het hele verhaal aan mijn zoon vertelde, zei hij: 'Dan vieren we Kerst toch later? Jezus was helemaal niet op de 25e geboren, dus wat boeit dat?'

En aldus zal het geschieden. Door onvoorziene omstandigheden, niet nader omschreven in de Bijbel, is de bevalling van het kindje Jezus tot nader order uitgesteld.