Shoot me

Mijn dochter heeft de komende week een commercial shoot op Ibiza. Het is de 2e shoot in haar leven, toen was ze 7, nu is ze 19. Het zou donderdag heen en vrijdag terug zijn, maar hoe vaak kom je op Ibiza? Ik ben er nooit geweest in ieder geval. De opdrachtgever vond een paar daagjes extra geen probleem, dus nu verblijft ze 3 nachten in een mooie hippieachtige bungalow met privézwembad, samen met de Jongen. 

Omdat we geen van tweeën bekend zijn in de wereld van glitter en glamour, was het nog even uitzoeken hoe je zo'n tripje dekt, veiligheidshalve. Wettelijke aansprakelijkheid, bedrijfsongevallen, medische overheadkosten, quit claim contracten, etc., we zijn een stuk wijzer geworden. S is als een kind zo opgewonden en blij, maar iedereen die mijn blogs regelmatig leest weet dat ik altijd en overal beren op de weg zie, en ook nu zeik ik letterlijk in mijn broek van de zenuwen. Maar ik zeg niks. Alsof dat wat uitmaakt, nog 1 maand en dan is het wicht 20, op die leeftijd liep ik ladderzat zwalkend door een nachtelijk Parijs, lag ik met Jan en alleman in bed, zwom ik in Griekse, Italiaanse en Franse zeeën, zat ik regelmatig bij dronken studenten in de auto die met 140 over de snelweg naar huis scheurden, en wist mijn moeder de helft van de keren niet eens waar ik uithing.

Daar dacht ik aan toen ik mijn dochter vanochtend met de auto ophaalde van haar vriendje die in hetzelfde dorp woont (het bruisende L).  Mijn moeder had geen auto, geen rijbewijs, geen smartphone en geen geld waarover zij het alleenrecht had. Als de nood aan de man kwam en een van ons haar op een middernachtelijk uur belde, schudde ze mijn vader wakker die dan mopperend in de Lada stapte om ons te redden. Ik denk dat dit trouwens maar 1 of 2 keer gebeurd is, want wij zochten zoiets zelf wel uit, zonder onze ouders te belasten, en nee, dat was niet altijd de veiligste keuze. Wat een rust had mijn moeder! En toch lag ook zij halve nachten wakker, dubbend over haar kinderen.

Daar dacht ik aan toen er net een huilende dochter voor me stond. Haar vader vond de hele trip maar zo, zo. Hij wilde het contract zien, en wie waren die mensen eigenlijk, hoe heette dat bedrijf, had ze wel bedongen dat ze niet langer dan 5 jaar gebruik mochten maken van het beeldmateriaal, werd ze niet geëxploiteerd, onderbetaald en een loer gedraaid? Het kwam deels voort uit dezelfde angst die ik als moeder voel en deels uit de geldingsdrang die hij als vader op een zijspoor ervaart. Maar hij formuleerde het niet handig. Je weet niks van de wereld, zei hij bars, je kent de zakenwereld niet. Leer mij de mensen kennen! En nee, hij zou geen taxi zijn naar Schiphol.

Voor ik naar bed ga loop ik nog even haar kamer binnen. Ze zit achter haar witte, strak geordende bureau en leest een boek, iets over "human interests". De kat ligt te slapen op de bank en her en der branden wat decoratieve kaarsjes. 

'Gaat 't weer', vraag ik. Ze knikt. 

'Hamilton heeft toch maar mooi gewonnen', zegt ze. 'En zo is het', zeg ik, en verzwijg dat ik dat stiekem een beetje jammer vind.