Once upon a time

De buurvrouw van even verderop komt een pakje halen dat bij mij is afgegeven. Het is zo'n vrouw waarvan je niet goed weet wat je er aan hebt. Meestal ben ik lucht voor haar en soms is ze uit het niets ineens heel aardig en belangstellend. Vandaag is zo'n dag. Ik wil de deur al dicht doen, ook omdat er binnen warm naanbrood met vegetarische döner op me wacht, maar ze vraagt ineens of ik het een beetje uithoud tijdens corona. Het is de 1e keer dat ze daaraan refereert.

'Jij werkt toch bij de gemeente', vraagt ze dan. 

'Nee', zeg ik, 'bij het wijkteam.'
'Oh', zegt ze. Ik zie haar brein razendsnel de recente gebeurtenissen bij haar thuis analyseren, comprimeren en archiveren. Even laat ik haar in het ongewisse, ik voel me als een zwaar gespierde en van top tot teen getatoeëerde ME-er tegenover een bleke en ondervoede kraker. Dan glimlach ik. Om aan te geven dat ik het begrijp. Alles. Maar ook weer niet. Dat ze op moet passen. Zij op haar beurt kijkt me peilend aan.

Hoeveel weet je, zwijgt ze.
Genoeg, denk ik.
Het is onder controle, seint zij.
Dat denk jij, knik ik.

Op de achtergrond zwellen de eerste tonen van Ennio Morricone aan. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Zij slaat een vlieg weg.
'Nou, dag!', zegt ze dan. En weg is ze. 

'Die was spraakzaam', zegt S.