Geblaf

Het leven van een model gaat niet over rozen. De plaatjes die wij zien in de zomereditie van Vogue of Wibra zijn geschoten in november, een wetenswaardigheid die S nu aan den lijve heeft ondervonden. 

Het script vermeldde een duik in de zee om vervolgens omhoog te komen in een zwembad. De zee zou koud zijn, daar had ze op gerekend, en het shot moest er in 1x op staan, want er was geen tijd om haren en kleren te drogen om het opnieuw te doen. Wat ze niet had verwacht waren de zee-egels op de rotsen en de scholen vis in het donkergrijze water. Mijn kind, dat nooit in zee gaat omdat ze gruwt van de zachte, modderige bodem en als de dood is voor kwallen en ander maritiem leven, mijn kind vond dat ze niet moest zeuren en dook erin. Met open ogen, die prikten van het onverwacht zoute water, zwom ze naar de camera. Gillend kwam ze boven. ‘What the fuck’, schaterlachte ze, maar op het filmpje zag ik dat ze sneller dan het licht naar de rotsen aan de kant zwom. Het ergste moest nog komen, want na zonsondergang kwam de opname in het zwembad. Nietsvermoedend deed ze de sprong over, maar het water was zo intens koud, dat het even leek of haar hart stopte met kloppen. ’s Nachts had ze zo’n zware hypo dat ze haar armen niet meer kon optillen.

Haar blaffende hoest scheurt door de stille nacht. Na een uur sta ik op en ga naar haar toe. ‘Jezus mam, ik schrik me dood’, zegt ze als ik naast haar sta. ‘Ik geef je nu een Noscapect’, zeg ik. ‘En morgen gaan we samen naar de testlocatie, want ik voel me ook niet geweldig’.

De volgende dag rijden we naar de GGD-bus die sinds een maand in het zwaar gevaccineerde dorpje L staat en waar je zonder afspraak terecht kan. De rij is lang en we sluiten braaf aan, de afstand in acht nemend, het mondkapje keurig over mond en neus. Na een tijdje vraagt ze: ‘Had ik mijn ID mee moeten nemen?’ Ze wacht tot ik uitgemopperd ben en spontaan aanbied om weer naar huis te rijden om vervolgens weer achteraan te sluiten, maar ik pieker er niet over. ‘Ga maar halen’, zeg ik. ‘Lopend?’, vraagt ze. Ik wijs naar een halve schoolklas die zojuist is aangesloten. ‘Ja.’

Als ze na 20 minuten terugkeert, ben ik 5 meter opgeschoven. Ze gaat naast me staan. ‘Ho’, zegt de dienstdoende BOA, maar dan ziet hij dat ze bij mij hoort. De vrouw achter me wijst naar een tweede, veel kortere rij naast ons en vraagt hem of dat wel eerlijk is. Geduldig legt hij uit dat je eerst moet inchecken en dan in die rij moet aansluiten. ‘Gisteren was mijn man hier om half 4 en toen waren ze al gesloten’, zegt ze tegen mij en ze trekt een diepe frons. ‘Alsof we niks te doen hebben’. Het is dát of Harderwijk, denk ik, maar ik zwijg. Na nog een uur rijden we weer terug. ‘Nu moet ik de tandarts afzeggen’, zeg ik blij.

‘Maleisië is op slot’, mailt de leuke ex, ‘dus we zitten in Portugal’.
‘Wij hebben de vakantie naar Spanje geannuleerd’, zegt een vriendin, ‘we zijn dus wéér thuis met oud en nieuw’.
‘De niertransplantatie is verschoven naar februari’, horen we de buurvrouw zeggen.
De buurman heeft nog gauw een afspraak gemaakt met de kapper, zegt hij.
S gaat met de Jongen naar de Kerstmarkt.
‘Doe je voorzichtig?’, roep ik.
‘Altijd’, blaft ze.