Kladjes

Bij de Kringloop lag een oud filmdoosje. Mijn zoon pakte het op. Toen hij het opende zat er een aantal kladjes in met gedichtjes. Ze zijn geschreven in een jeugdig handschrift, met veel lussen, de eerste in april 1978 en in juni was de liefde er nog. Die leeft niet meer, denk je onwillekeurig, want als je iets weggooit of naar de kringloop brengt, kijk je meestal toch eerst of er niets persoonlijks in zit. Op een hoop gegooid, weg met die rommel, wie wil dit nou. Zo kocht ik jaren geleden op een rommelmarkt eens een vooroorlogs portretje van een droevig kijkend meisje. Sarah stond er op de achterzijde. Misschien had ze de oorlog niet overleefd en was er niemand meer over die zich om haar nagedachtenis bekommerde, dacht ik. Het meisje woont nu bij mij, waar ze gezellig tussen de foto's van mijn kinderen staat. Gevoel voor sentiment kun je me niet ontzeggen.

Al die kleine levens, onbeduidend in het licht der geschiedenis, intrigeren me. 'Voor Dirk, omdat hij er altijd voor me is", staat er in een boek. Uit een ander boek dwarrelt een vergeeld krantenknipsel over een schaaktoernooi, op de foto staat met stift een pijl getekend, gericht op een baardige jongeman. Gerard, staat er, meer niet. In een koperen doosje dat ik ooit kocht zat een tandje van een kind. Ik heb ook zulke doosjes. Met tandjes, plukjes haar, oude pasfoto's, een gelukspoppetje van vilt, briefjes vol liefde en berouw, gebroken beeldjes en lelijke sieraden die nooit weg mogen. 

Zoveel levens, zoveel liefdes. De een laat grote kunst na, de ander kleine kladjes.