A new understanding

Ik heb net gedoucht en zit op de rand van mijn bed met een boek. S komt binnen. Ze draagt aerodynamische sportkleding en er steekt geen pluisje uit haar strak naar achteren gevlochten haar. Ik zie haar blik even over mijn blote, dubbelgevouwen lijf gaan. Zelfs als 19-jarige zie je er in die houding niet Instagramwaardig uit, laat staan als 62-jarige moeder van drie, maar ze houdt zich goed, ze is van de bodypositive generatie en ze houdt van me. 

'Wat doe jij nou', vraagt ze.

'Ik lees.' 

Ze zwijgt even. 

'In een kinderboek?' 

Ik zie dat ik 1 sok aan heb. Een zwarte herensok. 'Niet zomaar een kinderboek', zeg ik. 'Dit is de Heksenhand van Peter Utton, het beste prentenboek ter wereld!' 

Ze keert zich om en loopt de gang in. 

'Ik zag het staan, ik dacht ...', roep ik haar vertwijfeld na. Tenslotte is de kans dat je als senior citizen in een mental home terecht komt groter dan toen je als jonge moeder je kinderen onbezwaard liet meesidderen met dit geweldige boek.

Ik ben er van overtuigd dat je kinderen moet laten geloven en griezelen. Sinterklaas bestaat en hij is 378 jaar en Amerigo is onsterfelijk. De tandenfee, de paashaas, heksen, kobolden, aardmannetjes, pratende katten, vliegende honden, huilende bergen, zelfs God, ze bestaan. Al moet je met die laatste uitkijken, want met je kinderjaren verdwijnt het geloof in magie, maar God wil nog wel eens blijven hangen, met soms allerlei nare gevolgen.

'Geloof je dan helemaal nergens meer in', vroeg laatst iemand me. Daar moest ik over nadenken. Het goede van de mens, durfde ik niet meer te zeggen, en een hogere macht klonk zweverig en zwak, want dat is gewoon hetzelfde als geloven in een God. 'Moeder Maria?', probeerde ik. 'Dan geloof je dus in het voortbestaan van de geest', zei hij. Het werd me heet onder de voeten. 'Ik wil het zo graag', zei ik kleintjes. En zo is het. Het kind in mij wil graag dat er een God is, met Jezus zijn zoon aan zijn zijde en Moeder Marie die ons zieleheil in de gaten houdt, omdat de mannen druk zijn met het regelen van de wereldse zaken.

Ik zet het boek terug in de kast en trek mijn andere sok aan. Als ik aangekleed en opgemaakt ben, pak ik het boek "The body keeps the score", een boek over het helen van trauma, van mijn nachtkastje en ga naar beneden. Ik ben pas op pagina 21, 'a new understanding', staat er.