Need for speed

Op de fiets ben ik niet vooruit te branden, ik durf niet in een vliegtuig en vind het doodeng om bij mijn stiefmoeder in de auto te stappen, maar los daarvan heb ik iets met snelheid. Vanaf mijn 25e ging ik met mijn toenmalige partner al jaarlijks op de motor naar de TT, ik krijg hot flashes van zowel geluid als beeld van een F16 en nu zit ik elke zondag vanaf half 3 achter de laptop voor de GP van de Formule1.

Dit is mijn weekend. Want zo'n race is net ietsje mooier als hij in je eigen land plaatsvindt, aan het strand waar ik als kind vele taartjes bakte, met een oranje publiek. Ik wrijf in mijn handen en start Ziggo Sport op voor de kwalificatierace. Stiekem natuurlijk, want Zandvoort is momenteel not done. Al wekenlang zie ik de verontwaardiging online en omdat ik alles lees wat over Formule1 gaat, heeft meneer Algoritme besloten dat ik ook die alsmaar doorrazende woede wil zien. Aanbevolen, zegt Twitter, en dan volgt er een bericht over een moeder die hashtag Zandvoort voert in haar boosheid dat haar kind vanwege corona eenzaam en alleen haar diploma moest gaan halen bij de Leidse Universiteit terwijl duizenden mensen zich nu hutjemutje een weg banen door Zandvoort. Ik snap dat, maar ik wil dat niet lezen. Word boos op Hugo, denk ik, en op het kabinet dat je hoogstwaarschijnlijk zelf hebt gekozen. Dat rechtse, behoudende kabinet, dat al jaren de economische belangen boven die van de mens plaatst, de zorg geeft uitgehold en links en (in mindere mate) rechts heeft bezuinigd, terwijl er nu ineens miljoenen op de plank liggen voor steun aan KLM en MKB. Want krom is het, natuurlijk, het is hartstikke krom, hemeltergend krom, en ik verwacht dan ook (al staat logica niet hoog aangeschreven bij Rutte en consorten) dat dit de doodsteek is voor de al zo terminale maatregelen. In wezen moet men de Formule1 dankbaar zijn, schreef ik zelfs op een vriend's tijdlijn, let's speed things up.

Alles waar autoracen voor staat is dus fout. Het milieu, het coronabeleid, de commercie, Zijne Hoogheid de Huisjesmelkerprins. En toch kijk ik. Met onnoemelijk veel plezier. Zoals mensen ook vlees eten, de tuin betegelen, de auto verkiezen boven de fiets en roken, ook al is het slecht voor het milieu, de wateroverlast, het ecologisch systeem en het eigen lijf. Puf Puf, hallo longkanker. Het voelt inmiddels zelfs als een kleinburgerlijk opstandig trekje van me, na al die jaren tofu kanen en afval scheiden en mezelf verdedigen tegen de heersende norm dat het toch geen reet uitmaakt, omdat niet wij maar de multinationals de aarde om zeep helpen. 'Ik ben tegendraads en kijk Formule1', zoiets. Zo ben ik ook geen Max-fan, maar in dit geval zeg ik: 'Have a good one, Max!'