Tarte Tatin

Na een heerlijke zondag, met Frans gebak en fijn bezoek, valt de maandag me rauw op mijn dak. De lucht is grijs, met af en toe de kille voorbode van herfststormen, en ik erger me aan de immer terugkerende, monotone werkzaamheden, de klaagzang op social media en de cijfers op mijn weegschaal. 

Nog maar gisteren had ik in mijn zonnige keuken besloten om een Tarte Tatin te maken. Dat had ik nog nooit gedaan, althans niet op de echte, klassieke manier, dus dat leek me die dag, een krap uur voor mijn bezoek kwam, een goed moment. Niets zo aardig als een bezwete gastvrouw in een rood-wit geblokt schort, die vloekend een mislukt baksel op een schaal stort en daarbij en passant haar vingers brandt aan de hete caramel.

Waarom ik dat deed? Vandaag zou ik weer gezond en verstandig gaan eten en dan raak ik altijd een beetje in paniek. Was ik weer vergeten te genieten van het leven. Had ik weer mijn zondige periode verspild aan dingen die dat niet waard zijn, zoals droge muffins van de supermarkt, opgebakken patatjes van Food Imperium en te zoute halloumi van de Picnic. Als je onverstandig eet, moet je het goed doen. Je gaat tenslotte ook niet vreemd met de kaasboer, tenzij hij uit Martinique komt en fluweelbruine ogen en een pezige bouw heeft. Ik deed het ook omdat ik blij was. Ik vertaal mijn emoties naar voedsel. Chocola bij hartepijn, ingewikkelde taarten bij opwinding en vreugd, bami en cola bij een kater en patat met mayo bij depressie en chagrijn.

Het was een succes, dat vond hij ook. Lekker kleverig met veel slagroom. De brie erna was bijna vloeibaar, net als de mascarpone, en het bier was precies koud genoeg, al had ik geen glazen meer en verpestte de schier groeiende stapel blikjes een beetje de ambiance. We praatten veel over vroeger, op een open en eerlijke manier. Was hij altijd zo leuk geweest?

Ik ging die avond vrolijk naar bed en sliep in met een glimlach, maar de maandag bracht de realiteit. Hard en onverbiddellijk. Het och wat jammer en had ik maar en kon ik nog eens. Wat zal ik eens eten, denk ik als ik in de stille, donkere keuken sta.