Anno domini

Anno domini 2013 tot anno domini 2020 werkte ik behalve als sociaal werker bij ons onovertroffen wijkteam (al zijn de meningen daarover verdeeld) ook bij de St. Lucas parochie, je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxepaarden. Ik deed daar onbeduidende en saaie dingen zoals de boekhouding, de website en het vieringenrooster, maar had het er desalniettemin erg naar mijn zin. Ik geloof niet in de hemel en niet in een god. Ik durf dat nooit goed hardop te zeggen omdat er een klein duiveltje in mij huist dat andere dingen beweert, en als je het daarom op mijn doodsbed nogmaals vraagt, zal ik alles keihard ontkennen, want zo ben ik. 

In het jaar 2016 na Christus werd mijn vader ziek. Erg ziek. Als toegewijd parochiaan en kerkelijk personeel zat ik dicht bij het heilig vuur en kon ik een potje breken bij onze lieve Heer, althans, daar ging ik vanuit. Dus toen ik op een dag in de Mariakapel een grote kruik wijwater zag staan zag ik mijn kans schoon. Als er een god was, zou zijn heilig water mijn vader zo niet genezen dan toch zeker helpen in zijn laatste uren. Meneer Pastoor had wel een lege fles miswijn voor me. Mijn vader hield wel van een wijntje (in zijn nagedachtenis is het niet kies om te vermelden dat hij een drankorgel was), dus dat leek me een passende verpakking. 

Mijn vader werd niet beter. Natuurlijk niet. Hij overleed een week na zijn 91e verjaardag, en zeg nou zelf, met zo'n leeftijd heb je je godskrediet waarschijnlijk al lang geleden verkwanseld. Dus nu staat de fles bij mij. Want God weet hoe hard ik m nodig heb.