De stoel

Ziehier een stoel om in te zonnen. Ik heb daar nooit veel om gegeven en daar is mijn vel nu, op mijn leeftijd, blij om. Dochter S ligt er graag in, want dat kleurtje, dat schijnt toch te moeten, zelfs als je van nature laag scoort op de kaasmeter. De stoel is al geruime tijd werkeloos. Hij staat daar maar, als herinnering aan eerdere zomers, als decoratie in de diepgroene tuin, zijn voetjes stevig in de natte, vruchtbare aarde. Gelukkig is hij waterproof. En geduldig, hoop ik. Want die zomer gaat nog komen, dat moet. Niet alleen omdat ik voor het eerst in mijn leven een tuinman betaal om het onkruid onder controle te houden, maar ook vanwege de nieuw gekochte lichtjes, die oranjegeel opvlammen als de duisternis invalt en wij mijmerend aan de Sauvignon zitten. Wij: George C en ik.