De jaarwisseling. Als kind vond ik het spannend vanwege het vuurwerk aan de Amsterdamse Sloterplas, als tiener omdat ik mocht opblijven tot laat, en eenmaal volwassen liep ik van het ene feest naar het andere, een spoor van lege flessen achterlatend. In mijn jaren als jonge moeder vond ik vooral de opwinding in de ogen van mijn kinderen mooi, alles zou anders worden.
Nu wordt alles beter, dacht ik ook op die oudejaarsdag in 2013, toen hij zei dat hij met me wilde praten, want praten, dat had hij nooit eerder zelf voorgesteld. Dat hij wilde scheiden had ik niet zien aankomen. Die avond zagen mijn kinderen in de drukte en het gejoel niet dat ik om 12 uur geen kus kreeg maar een hand.
In de jaren die volgden waren mijn jaarwisselingen al niet veel beter. Drama leek me te achtervolgen en elke oudejaarsavond kreeg ik meer en meer een hekel aan dit opgefokte feest van teveel drank, schreeuwerige televisie, de misplaatste feestjurk en de kater de volgende dag. Elke 1e januari voelde ik me ouder, dikker en lelijker dan het jaar ervoor en drukte een onbestemd gevoel van eenzaamheid en naderende dood mijn schouders steeds verder neerwaarts.
Tot dinsdagavond. Ik was vast van plan om vroeg naar bed te gaan en het hele feest over te laten aan de nieuwe generatie. Maar mijn oudste dochter wilde niet dat ik alleen zat, wat ik er ook tegenin bracht, dat was zielig, zei ze, en de feestdagen vierde je met familie. Ze kwam tot na het aftellen, met een vriendin. Toen meldde mijn broer zich met zijn gezin. Hij is ook geen fan - het zit in ons bloed -, maar hij heeft nog een verplichting naar zijn 2 jonge dochters, die de avond met jeugdige verwachting tegemoet zien. Toen hij kwam stond de TV aan, schreeuwerig als altijd, met nul leuke programma’s en veel van elk jaar hetzelfde in de Top2000 en als enig alternatief de nieuwste, niet leuke cabaretier. ‘Zullen we de TV uitzetten?’, vroeg ik moedig. Mijn schoonzus voelde daar veel voor, mijn broer vond het best en de meiden waren die eeuwige herhaling van ABBA en Queen allang zat. ‘Een spelletje doen?’, vroeg ik, door het dolle heen nu. Ik blies het stof af van de doos Triviant. ‘Er zijn honderden gezinnen die dit op deze avond doen’, mompelde ik, want de wil tot groots en meeslepend leven is nog terminaal aanwezig en laat zich niet zomaar de mond snoeren. Het werd onverwacht gezellig. Mijn nichtje van 14 bleek een opmerkelijk logisch denkvermogen te hebben, al riep haar vader tot drie keer toe dat ze gewoon goed kon gokken, en won glansrijk, zelfs met oudemensenvragen over Lord of the Rings. Even voor middernacht ging de TV weer aan. Want aftellen doe je met de TV-klok, je kunt ook te drastisch hervormen. Buiten bekeken we traditiegetrouw de orgastische explosie van het Nederlandse spaargeld, dronken we als altijd een klein glaasje van buurman’s zelfgestookte sinaasappellikeur en filmde ik dit alles met het naar later bleek bekende bedroevende resultaat.
De familie verdween op beschaafde tijd naar respectievelijk het wilde leven in de stad en huis, haard en bed, ik ruimde de vaatwasser in, om half 4 stommelde mijn 18-jarige binnen met een onsamenhangend verhaal over wat er van mannen in de huidige trieste generatie verworden is en de volgende dag werd ik wakker met een kater en de verzuchting ‘ik drink nooit meer’. Want sommige dingen veranderen nou eenmaal nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten