Heldin

Toen ik 46 was heb ik de rimpeltjes in mijn bovenlip –resultaat van jarenlang roken- laten wegspuiten. Het was behalve een taboe ook een klein wonder. Voor 375 euro had ik weer een sensueel bekkie, niet alleen voor de beloofde periode van anderhalf jaar, maar voor nog zeker 10. Ik kon weer zoenen en mijn lippenstift bleef vormvast zitten. De laatste tijd is de oude lip terug. Wat te doen? Ik moet geld opzij zetten voor een nieuwe auto en de belastingdienst wil 272 euro teveel uitgekeerd Kindgebonden budget terug. Moet ik mijn geld uitgeven aan motorisch gemak of aan een wanhopige poging het ouder worden te vertragen?

Ik kijk het 2e seizoen van Netflix-serie The Kominsky Method. Leuke serie. Scherpe dialogen, met veel sarcasme en weinig Amerikaanse sentimentaliteit. De cast bestaat uit veel van die koppen waarbij je denkt: waar ken ik jou van? Dan google je ze en kom je er achter dat zij of hij in de jaren 80 een sexy A-list actrice of een populaire sitcom-acteur was. Inmiddels in de vergetelheid geraakt, want boven de 60. En dat maakt deze serie net wat anders dan alle andere series in Amerika. De acteurs zijn oud en aangevreten door de tand des tijds, net als bij gewone mensen van die leeftijd. Ik zie een dikke Kathleen Turner met een door testosteron en sigaretten geteisterde stem, een Paul Reiser met buik en staartje, een frommelige Michael Douglas met hip petje en een standaard strip Viagra in zijn binnenzak. Men lijdt aan constipatie, hartkwalen en kanker en gaat om 9 uur naar bed. Geen bruiloften of bar mitswa’s, maar uitvaarten en ziekenhuizen. Dit alles is verpakt in zelfspot en sarcasme. My kind of fun, zogezegd.

Ik zie een ontwikkeling. Een heel voorzichtige, prille reactie op decennia van opspuiten en straktrekken. Vorige week was Arnold Schwarzenegger bij Graham Norton te gast, samen met Linda Hamilton en Debbie Harry. De eerste en de laatste, inmiddels beiden in de 70, zaten vol botox en fillers en in het geval van Debbie was er ook nog een in peroxide gebleekte 'coupe sauvage' op het oude hoofd geplant, die haar eerder het uiterlijk gaf van een dakloze dan dat van de geëngageerde popmuzikant die ze was en naar het schijnt nog is. Ertussenin zat Linda. Ik heb me nooit zo met haar beziggehouden, want films als de Terminator zijn niet mijn genre, maar ze was de enige die er ‘age appropriate’ uitzag. Ze is 63 en zo zag ze er ook uit. Slank, fit, dat wel, maar met rimpels en een slappe nek. ‘Wat is ze oud geworden’, zei mijn zoon, die de Terminator wel heeft gezien. ‘Jonger dan Arnold, zoon’, zei ik, ‘maar zonder spuit en schaar’. Later die week zei een vriend - zelf ook niet echt piep - hetzelfde, dat ze er zo oud uitzag. Ik ben opgegroeid met het loeiharde feminisme van de jaren 70. Het feminisme van tuinbroeken, opgeschoren haren, ongeschoren oksels, brandende Bh’s, sigaren paffen en baas in eigen buik. Vreselijk, zegt u nu misschien, maar het ging wel ergens over. Het ging o.a. over het recht om net zo tragisch af te mogen takelen als mannen. Dit feminisme is inmiddels ingehaald door de absurde gedachte dat het oké is om eruit te zien als een kunstmatig opgespoten hoerige snol, omdat dit valt onder zelfbeschikkingsrecht en we dus lekker mogen doen wat we zelf willen. Geen moment is daar het besef dat je jezelf zo wederom wegzet als geseksualiseerd object.

Zo niet Linda. Linda doet er niet aan mee. Linda is een normale vrouw van 63, maar wordt oud gevonden, omdat het beeld van zestigers is vervormd door jarenlange Hollywoodindoctrinatie. Ik ga het hier niet hebben over de verschrikkingen van de plastische chirurgie, dat verhaal kennen we wel, maar over hoe belachelijk het is dat je daardoor in de V.S. niet meer je normale zelf kunt blijven. Die paar vrouwen die ervoor kiezen om niets aan zichzelf te doen worden met kloek gebaar van tafel geveegd. Diegenen die er wel in meegaat mogen nog tot hun vijftigste een sitcommetje doen of in geval van sterren als Meryl Streep een rol neerzetten van iemand die categorisch 20 jaar jonger is. Dan is het echt klaar. Maar zie nu, mondjesmaat krijgt Hollywood door dat er een markt is voor series en films over oude mensen. Niet van die schattige ouwetjes als Hendrik Groen en consorten, maar senioren die nog steeds denken, werken, scheppen en meedoen in de maatschappij, die niet onzichtbaar of meelijwekkend zijn, maar volwassenen die worstelen met relatie-, potentie- en gezondheidsproblemen. De nadruk ligt nog wel op de belevingswereld van ouwe kerels en de vrouwen zijn nog immer heel aantrekkelijke grijsaards, maar ik zie beslist een vooruitgang.

Dit is geen pleidooi om de uiterlijke verzorging maar aan de wilgen te hangen, om vet en kort en pittig met tuinbroek en crocs te worden, integendeel, juist als je ouder wordt moet je er zorg voor dragen dat je kleding niet kreukeliger is dan je gezicht en dat je in je handtas standaard een deo (en Viagra voor je vriend) meedraagt. Doe vooral lekker wat je zelf wilt, maar mens, je bent geen 30 meer, dus als je je haar roze verft om mee te doen met hip and happening, maak jezelf geen illusies, dat ben je niet. Een goede lezer ziet natuurlijk meteen dat dit stukje therapeutisch is. Omarm je 60 zijn, zou de Libelle zeggen, want 70 ligt in het verschiet en elke zestiger weet hoe snel de jaren gaan. Maar shit, alle verhalen van Debbie over haar turbulente leven ten spijt, Linda heeft de ballen, Linda trotseert de Hollywoodse mores. Linda is mijn nieuwe heldin.