Krabbels: No more polarisatie

Als een bepaalde situatie volledig uit de hand loopt, kun je erop wachten dat je er uiteindelijk mee wordt besmet. Met Covid natuurlijk, maar ook met Oekraïne, Ter Apel en de Israël-Palestina kwestie. Ook ik heb daar een mening over. En ik praat er zeker over in intieme kring, maar ik houd me er online zo veel mogelijk buiten. Ten eerste omdat ik de oplossing ook niet weet, ten tweede omdat niets van wat ik te zeggen heb niet al gezegd is en tot slot omdat ik het leven leuk wil blijven vinden. Voor mijn eigen gemoedsrust dus, maar ook voor de uwe.

Ik word er eerlijk gezegd een beetje moe van. Van Facebook, van Instagram, zelfs van LinkedIn. Al die meningen, al die discussies, ruzies, scheldpartijen! Ik doe er niet aan mee. Niet omdat het niet belangrijk is - tuurlijk is het belangrijk, hartstikke belangrijk zelfs, en de sociale media vormen met elkaar een sterk wapen om aandacht te vragen voor de (vergeten) ellende in de wereld -, maar omdat ik geen deel wil uitmaken van dat hele polarisatieproces! Ik hou niet van ruzie, ik bezit geen missionariskwaliteiten (no pun intended), maar ik wil ook graag mijn vrienden behouden. Mensen die ik om andere redenen dan hun standpunt ten opzichte van vaccinatie of de oorlog in Gaza aardig vind. En dat wordt me af en toe behoorlijk moeilijk gemaakt, de toon is tegenwoordig zo verhard. Men schreeuwt zijn argumenten, afkeer, verontwaardiging 24/7 van de daken, in gedeelde filmpjes, fragmenten, zelfs in profielfoto's. Zo heftig en assertief dat ik me met enige regelmaat afvraag of ik nog wel bij deze persoon wil horen, of ik me nog wel met zijn gedachtengoed kan associëren. Dat is het venijnige van zeg een Facebook. Want was het mijn buurvrouw, dan hadden we genoeglijk thee gedronken samen, zonder het ooit maar te hebben over wel of geen genocide en wel of geen vaccinatie. Ze kwam gisteren niet binnenrennen met bloederige fotos van oorlogen of medische artikelen van duistere websites om die ongevraagd onder mijn neus te duwen. Wat eet jij vanavond, vroeg ze. Hoe gaat het met je zoon? En ik wilde weten hoe het met haar bloeddruk ging en of ze nog weg ging met Kerst. We hebben het leuk samen, buuv en ik, en ik weet niet wat ze stemt en of ze wel of niet tanks naar de grens van Polen wil sturen. Houwen zo. De wereld is al verdeeld genoeg.