De student

"Voor als je je verveelt", zegt ze. En ze gooit een pakketje papier op mijn bed. Het is haar thesis en ze gaat 'm vanavond definitief indienen want morgen is het vrijdag de 13e. Niet dat ze bijgelovig is, maar toch. Ik verveel me niet. Ik lig koud 15 minuten in bed, ventilator aan, kat in knieholtes en scrollend door mijn Instagram, blij dat ik een moment voor mezelf heb. Een klein moment van lullige ledigheid. Om daarna vroeg te gaan slapen, maar nu echt. "Morgen", beloof ik.

Na de zomer stapt ze over van Utrecht naar de universiteit van Leiden, voor haar master. De faculteit staat in Den Haag. Gelukkig maar, want dat scheelt een trein. Ik probeer een beetje bij te houden waar ze mee bezig is en dat is niet eenvoudig. Ze heeft geen hulp nodig, stelt geen vragen, ik hoef haar niet achter de broek te zitten. Maar interesse vindt ze fijn, juist omdat ze het maar zelden krijgt. Het is een veel voorkomende fout die ouders van meerdere kinderen maken. De meeste aandacht gaat naar het zwakste kind, het modelkind wordt niet gezien en niet gehoord, dat redt zich immers wel. In de dierenwereld is het precies andersom. Dat zwakke jong krijgt een zetje het nest uit, die gaat het toch niet redden in deze bikkelharde wereld.

"Zal ik het nog even doornemen, voor eventuele taalfouten?", zeg ik nu. 

Ik heb het stiekem opgeschreven, omdat ik het steeds vergat. Thesis: Political trust, percieved economic threats from immigrants and the role of education in the Netherlands. Minor: Conflict Studies. Master: Governance of Crisis.

Ze kijkt me vorsend aan. Eén wenkbrauw net iets hoger dan de ander, net als bij haar moeder. 

"Eh..., oké?", zegt ze weifelend, wantrouwend. Oh, fuck, het is in het Engels, realiseer ik me te laat. Niet dat mijn Engels zo slecht is, maar het is een wetenschappelijk verhaal met veel statistieken over een onderwerp dat niet makkelijk weg leest. "Lukt dat?", vraagt ze. Ik kan niet meer terug. Ook mijn wenkbrauw schiet omhoog. "No problemo, dear".

De volgende middag - ik heb me net thuis geïnstalleerd omdat de kantoortuin koud en kil is vanwege een hysterische zonwering en een nooit werkend klimaatbeheersingssysteem - loopt ze mijn werkkamer in, gekleed in een kort sportbroekje met bijpassende tanktop.
"Heb je mijn scriptie al gelezen", vraagt ze. 

"Mens, ik heb sinds weken weer eens een hele nacht geslapen", zeg ik. "En nu ben ik aan het werk."
Ze zucht.
"Ik ga sporten."
"Ik zie het", zeg ik. "Geil bruukske".
Ik tik haar op de billen.
"Mahaaaam!", roept ze uit.
Ze loopt de deur uit.
"Ik ben jou zóóó zat!"
Kleng doet de deur.