Afzuigen

Het is al langer bekend, maar ik val op mannen met een exotische achtergrond, zoals Herr Hugo het zegt. Die exotische herkomst ligt vaak niet verder dan in Almere of Spijkenisse, maar het is weer een typisch staaltje Nederlanderschap dat deze uitspraak in ons bekrompen landje werd opgepakt als de zoveelste 'faux pas' van onze bekendste onderwijzer. Onze Hugo is immers al jaren gelukkig (zo schrijft de Story) met een mooie Libanese, woont in multiculti-stad Rotterdam en is geenszins onbekend met andere leefwijzen, zie zijn schoenen. 

Enfin. In ons wonderschone importdorpje L wonen maar weinige exotische medemensen. Tot grote spijt van dochter M die zich ontheemd en buitengesloten voelt, en tot nog grotere spijt van uw trouwe blogster, die vermoedelijk een heel ander leven zou leiden, zou zij in Almere wonen (en hier doemen visioenen op van geelwit geblondeerd haar, torenhoge pumps en zacht meelillende billen in tijgerprint bij opzwepende Kaseko-klanken - en voor u nu roept dat ik generaliseer ..., jazeker!, maar doe geen moeite: ik heb geen sponsors -).

Vanmiddag stonden er 3 afspraken in mijn agenda en met een beetje pech zouden ze elkaar nog overlappen ook. Daar houd ik niet van, want ik heb de zaken graag op een rijtje. Maar de cliënt zei af. Corona. En toen de tuinman, want het ging regenen. Het gaf mij een beetje lucht want de stress zit hoog de laatste weken. Te druk, geen overzicht, ik zei het al, niet fijn. Verlangend keek ik naar buiten, een bleek zonnetje, niks regen. Tot 2 keer toe besloot ik om mijn jas aan te trekken voor een stevige wandeling over de geasfalteerde paden van ons betondorp, maar dan bedacht ik me dat de man van de ventilatie nog moest komen. Tussen 12:30 en 17:00 uur, zei de brief. U voelt 'm al, pas om half 5 stond hij voor de deur, een vrolijke dertiger van Surinaams-Hindoestaanse herkomst uit Dordrecht. Of ik klachten had. Ik mopperde over de slechte ventilatie in de badkamer en dat dit kwam omdat al die achterlijke huizen tegenwoordig geen raam meer hadden in de badkamers, hoe moest je de Omicron insluiper zo nu buiten de deur houden. Hij lachte, geheel mondkaploos. 

'Daar heb je er weer één: een ongevaccineerde exotische medemens uit een niet voorgelichte achterstandswijk', siste Hugo in mijn oor. 

Hij ging als een zonnetje door mijn huis. Stak zijn handen rücksichtslos in gapende, donkere gaten vol spinnen en ander ongedierte, verving roosters, borstelde neerwaarts dwarrelende schimmelculturen weg met iets wat op een stoerdere versie van een plumeau leek, en praatte. Dat muurtje moest ik maar weghalen, want die afzuiger zat daar heel ongelukkig. 'Mag niet van de vastgoedmagnaat', sputterde ik tegen. 'Gewoon doen', adviseerde hij, 'en zet de badkuip terug, fijn voor je dochter'. Hij praatte rustig door, al banjerend over de trappen in mijn huis. Ik hobbelde erachteraan, draaide mijn goede oor zoveel mogelijk in zijn richting en riep 'ja' en 'oh' en 'maar natuurlijk'. 

'Je leeft maar 1 keer', lachte hij tenslotte en ik weet zeker dat hij er iets achteraan mompelde over corona, maar dat durfde ik niet te vragen. 

'Flikker niet van de trap', zei ik toen hij naar beneden liep met een ladder onder zijn arm en een gereedschapskist in zijn andere hand. Want dat kan zomaar gebeuren.