Wanneer andere vaders naar kantoor vertrokken, bracht hij me naar de kleuterschool, op de brommer, gekleed in lange leren jas, en ik zat zingend achterop, me geliefd en geborgen wetend. Op een dag kwam mijn voet tussen de spaken en hij besefte pas dat ik niet zong maar huilde, toen een moeder met zwaaiende armen voor hem de weg op sprong. Toen ik een jaar later een gat in mijn kop viel, droeg hij me 5 straten lang in zijn armen naar de dokter. Ik kroop bij hem op schoot als ik ongelukkig was. Ik mocht eindeloos aan zijn haren frunniken, aan zijn trouwring draaien. Ik ging met hem naar de mis, en dan stiekem niet ter communie omdat onze tongen zwart waren van de drop. En als ik niet kon slapen, omdat het leven zwaar op mijn kinderziel drukte, zat hij naast me aan mijn bed, zijn hand op mijn voorhoofd, tot ik sliep.
Mijn vader.
Hij hield van vrouwen, opera, Indisch eten. Van Frankrijk, van kerken en kloosters en veel, heel veel wierook. Hij las Jung, maar ook Gerard Walschap en Carmiggelt. Hij hield van de kleur rood, van lange wandelingen langs het water, van zijn geboortestad Den Bosch, maar vooral van Engelen, waar hij opgroeide en waar hij zijn hele verdere leven naar heeft terugverlangd. Zijn romantisch hart voerde een eeuwige strijd met zijn scherpe verstand.
Vorige week zat ik naast zíjn bed, mijn hand op zijn voorhoofd. De rollen waren omgedraaid. De eik was geveld. Weet je nog, pap, fluisterde ik: de non die aan Marietje vroeg wat er van haar was geworden? "Ik ben prostituee", zei Marietje. "Wat zeg je, mijn kind?", vraag de non. "Zuster, ik ben prostituee!" "Kind, wat laat je me schrikken, ik dacht even dat je protestant zei..”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten