Omdat je het waard bent

Ik had geen voorkeur voor een bepaalde kapper opgegeven. "Een stylist", corrigeerde het meisje aan de telefoon me nog. Veel fout kun je toch niet doen met die paar vlassige haartjes op mijn hoofd, of het nu Kim, Daphne of Sanne is die de schaar hanteert. Gewoon een rechte bob, geen laagjes, want die heb ik niet. En blond, want grijs, daar ben ik bij nader inzien nog niet aan toe. Toch ben ik aangenaam verrast als mijn stylist een hij blijkt te zijn, en ja, van het frivole soort. Geen Mounir met mediterrane baard en grove mannenhanden, zoals in mijn favoriete TikTok filmpjes, maar een oerhollandse en oergezellige jongeman die Tim heet en in alles, zijn stem, zijn lach, zijn loopje, zijn zwierige knip, de gedroomde gay best friend van elke vrouw verbeeldt. Hij stort zich vol enthousiasme op mijn karige haardos en aan de manier waarop hij zijn handen door mijn haar haalt kan ik zien dat alles dit keer helemaal anders zal worden. "Ik knip het altijd droog", zegt hij om te beginnen. "Dan kan ik zien hoe het haar valt." En zijn handen glijden en woelen door mijn lokken, alsof ik in een salon in Dubai zit. Hij gaat meteen aan de slag. Knip, knip, doet hij, en hij houdt de schaar vast als een penseel, als een kunstenaar bevangen door inspiratie, zijn elleboog hoog in de lucht, pluk na pluk valt op de grond. Ik heb het een beetje benauwd, als dat maar goed gaat, denk ik. Want ik heb de hele dag een elastiekje in mijn haar gedragen en die zwiep halverwege mijn haar is geen natuurlijke krul, het is een knik, een valse vouw. Maar dan komt de verf. "Niks koel blond", zegt hij, "Je huid is warm, ondanks het ijsblauwe van je ogen." Ik heb een warme blonde kleur nodig, zegt hij, en hij walst naar de kast, kiest zijn verf als een Van Gogh, danst weer terug. Ik kan alleen maar knikken - natuurlijk, wat je zegt -, ik ben als was in zijn handen. Ergens in mijn hoofd zit er nog wel iemand te roepen, halloooo, je wou toch koel, koel, koelblond? Maar ik negeer het, schuif het resoluut opzij. Deze man, deze blije dertiger, deze vaardige stylist gaat ervoor zorgen dat er straks een gloednieuwe versie van mezelf de deur uitloopt. Een warmblonde vrouw met ijsblauwe ogen. "Zo", zegt hij als ik vol in de verf zit. "Nu 30 minuutjes wachten. Wil je een blaadje?" En weg is hij. 

Na een paar minuten is hij terug. Zonder tijdschrift. "Dit gebeurt me nooit", stamelt hij. "Het moet er weer uit", zegt hij. "Ik heb de verkeerde verf gepakt." Ik word rap naar de wasbak geleid. "Dit is een toner, die heeft geen kleur. Dit is me nog nooit overkomen. Die doosjes, ze lijken op elkaar, echt, zo stom. Als zij de doosjes niet had zien liggen...". Hij wijst naar zijn collega, de blonde vrouw met de lange nagels die me vorige keer knipte. Ik zeg wel vijf keer dat het niet erg is, kan de beste overkomen, maakt niet uit, meer aandacht voor mij, meer waar voor mijn geld, maar hij is bevangen door schaamte. 

Als de toner eruit gespoeld is, moeten mijn haren eerst weer worden gedroogd, dan gaat de nieuwe, de juiste verf er in. Dan weer naar de wasbak. Het meisje neemt het over. Haar lange nagels krassen over mijn schedel. Ik heb het intussen koud gekregen, zit te rillen onder mijn kapmantel. Ik zie hoe mijn Tim zijn handen nu door de haren van een andere vrouw laat glijden. "Een beetje naar achteren föhnen", roept hij wel nog even naar de collega die de klus nu geroutineerd afmaakt. En zeker, het eindresultaat is goed. De kleur is mooi, mijn haar valt goed, zacht, vloeiend. Ik ben tevreden. Maar de magie is verdwenen. Als ik 10 minuten later de deur uitloop, 127 euro armer, ben ik weer gewoon Jetty van Jan. Met een rechte bob. In één laag.